Magia kąsa, Ilona Andrews

Chyba nikt nie lubi rozczarowań, a czytelników szczególnie bolą te literackie. Jak na razie w tym roku miałam szczęście i trafiałam na książki, które spełniały moje oczekiwania, jednak Magia kąsa zupełnie nie podołała wymaganiom. Wiecie, jak to jest – wysoka ocena na portalach czytelniczych, pozytywne recenzje i fakt, że powieść doczekała się wznowienia. Wszystko wręcz krzyczało, że to dobra książka, którą warto przeczytać i na której się nie zawiodę. A tu taki psikus...

Kate Daniels jest super, hiper, pro i genialna, czyli typowa Mary Sue w akcji. To taka twardzielka, której nie grozi śmierć, bo jest zbyt fajna, żeby umrzeć, bez względu na to, ile razy dostanie ostrzem w brzuch. Ma magiczny miecz, którym otwiera zamki na karty magnetyczne (wsuwa ostrze w szczelinę na kartę i mruczy zaklęcie...). Ba! Jej cudowne oręże czasami świeci (nie wiem, czy na orki również), innym razem paruje, zdarza mu się również... kapać jakąś cieczą. Gdy opowiadałam o tym koleżance, spytała mnie, czy to nie jest jakaś parodia. Z przykrością stwierdzam, że nie, to wszystko jest absolutnie na serio. Oprócz tego Kate dysponuje olbrzymią magią, tajemniczą przeszłością i jeszcze bardziej tajemniczym ojcem oraz niesamowicie ciętym językiem. Za nic ma sobie autorytety i mimo że na każdym kroku podkreśla, że ktoś mógłby jej zrobić to czy tamto albo że nawet by się nie przejął, gdyby ją zabił, to i tak miele ozorem jak nienormalna, np. jak podczas spotkania z przywódcą zmiennokształtnych:

„Dyplomacja nigdy nie była moją mocną stroną, a zatem cierpliwość szybko mi się skończyła. Przykucnęłam i patrząc w cień, zaczęłam wołać:
– Tutaj, koteczku, chodź do mnie, kici, kici, kici.
W mroku rozbłysła para złotych oczu. Ciemny kształt i para oczu zaczęły podnosić się i podnosić, by w końcu spojrzeć na mnie z góry. Nienaturalnie wielka łapa przesunęła się w świetle księżyca, podnosząc kurz z brudnej ulicy. Z łapy wysunęły się na moment wielkie, brudne pazury, by zaraz schować się w miękkich fałdach futra [...].
– Kici, kici? – spytał niski, męski głos [...].
– Rzeczywiście – odparłam. – Zaskoczyłeś mnie trochę i przyszłam nieprzygotowana. Następnym razem przyniosę trochę śmietanki i jakieś kocie zabawki.”*

Ha! To się uśmiałam... Podejrzewam, że ten brak instynktu samozachowawczego miał generować zabawne sytuacje, ale niestety taki system się nie sprawdza. Kiedy postaci i całe sceny są tworzone dla żartów, to w pewnym momencie po prostu przestaje być śmiesznie. Uważam, że humor powinien być niewymuszony i przychodzić w sposób naturalny, a nie wynikać z nadmiernego wyszczekania bohaterów, którzy zachowują się nieadekwatnie do sytuacji. 

Bo żeby nie było – nie tylko Kate ma problemy z trzymaniem języka za zębami i kontrolowaniem własnego zachowania. Niejaki Władca Bestii – przywódca zmiennokształtnych – jest tak niespójny, że bardziej się już nie da. Z jednej strony prowokuje Kate i wiecznie się z niej nabija (co byłoby całkiem fajnym pomysłem na postać, bo pokazywałoby, że traktuje ją z pobłażaniem i się z nią bawi, jak przystało na zwierzę, którym częściowo jest), a z drugiej co chwilę się na nią rzuca, obraża ją, grozi jej śmiercią i strzela focha (jak nastoletnia księżniczka, która zobaczyła, że inna księżniczka ma bardziej błyszczącą koronę), bo niedobra Kate ośmieliła się oddać ripostę lub zrobiła coś nie po jego myśli. A gdy sam podrzuca jakiś pomysł, który później okazuje się być fiaskiem, zwala na nią całą winę. Bo czemu by nie, prawda? W końcu jest Władcą Bestii i wszyscy powinni mu się podporządkować. Naprawdę długo dawałam mu szansę, bo miałam wrażenie, że ma potencjał, ale nie, jednak nie ma. Jest skopany na całej linii.

„– [...] Ostatnio wilk alfa został ranny [...].
– Co stało się wilkowi alfa? – przerwałam mu.
– Lego.
– Lego? – nie zrozumiałam. Zabrzmiało jak grecka nazwa, a nie przypominałam sobie żadnej mitologicznej istoty o takim imieniu.
– Niósł pranie do sutereny i stanął na starym komplecie klocków LEGO, które jego dzieci zostawiły na schodach. Złamał dwa żebra i kostkę.”

Książkę mógłby uratować świat, ale niestety okazał się abstrakcyjny i przeładowany. O ile podobały mi się przypływy i odpływy magii, które wpływały na skuteczność technologii oraz zwiększały lub zmniejszały moc osób uzdolnionych, o tyle cała reszta została wrzucona do jednego gara i wyciągana w razie potrzeby. Chwilami miałam wrażenie, że zza zakrętu wyskoczy jakiś koleś bez nosa i krzyknie Avada Kedavra! I znów – bo czemu by nie. W którymś momencie przestałam nawet próbować zrozumieć, jak działa ten świat (i dlaczego magia uznała za stosowne zniszczyć fabrykę Coca-Coli w Atlancie – skandal!), bo przekazywane informacje i tak były niewystarczające, żeby ogarnąć ogrom wykreowanego miszmaszu.

Poza tym w książce pojawia się wiele nieścisłości. Trudno byłoby orzec, która postać jest mocniejsza czy lepsza, bo nagle okazywało się, że ktoś pozornie silniejszy nie jest w stanie pokonać działania zaklęcia, które ktoś inny i potencjalnie słabszy bez problemu obchodził. Zamieszanie wprowadzały też „słowa mocy”, których Kate nigdy wcześniej nie używała, bo korzystnie z nich było zbyt ryzykowne, aż tu nagle zaczęła szastać nimi na prawo i lewo. I to z przeciętnymi efektami, bo na ogół nie wychodziło z nich nic spektakularnego. A podobno kryła się za nimi taka wielka, potężna moc...

Ale wiecie, co jest w tym wszystkim najgorsze? Magia kąsa ma całkiem przyjemną i zgrabnie poprowadzoną fabułę, a to oznacza, że mogłaby być naprawdę dobrą książką z gatunku urban fantasy. Jeśli już przemknie się nad absurdami, to historia prezentuje się solidnie i stanowi niezwykle wartościowy element powieści. Główny wątek dotyczący śmierci opiekuna Kate jest intrygujący i sprawia, że czytelnik chce poznać odpowiedzi na mnożące się pytania. Do tego akcja rozgrywa się na kilku płaszczyznach, a okruszki czasami prowadzą w ślepe zaułki, więc wyciąganie wniosków wcale nie jest takie proste. Gdy doda się do tego nienachalny, ale wyczuwalny wątek słowiański to robi się ciekawie.

„Dziwię się, że dojście do tych wniosków zabrało ci aż tyle czasu. Przecież niemal dałem ci mapę ze wskazówkami i rozsypałem na twojej drodze okruszki, ptaszyno. Jedyne, co miałaś zrobić, to podążać wyraźnym tropem, a ty włóczyłaś się gdzieś na boki i cofałaś. Małpa zrobiłaby to szybciej.”

Jestem zła, że cała reszta jest tak skopana, bo z tego, co się orientuję, Ilona Andrews** w każdym tomie wykorzystała inną mitologię, a ja lubię czytać książki z takimi motywami. Mimo to nie zamierzam sięgać po kontynuację, bo nie zdzierżyłabym już więcej Kate i jej nieśmiertelności połączonej z niewyparzoną gębą i brakiem instynktu samozachowawczego. Nie lubię historii napędzanych głupotą bohaterów, ale okazuje się, że jeszcze bardziej nie lubię książek, w których postaci świadomie postępują głupio lub rzucają „śmiesznymi” tekstami w nieodpowiednich momentach, byle zwiększyć liczbę żartów. Chyba nie muszę dodawać, że czuję się bardzo rozczarowana i nie polecam?

* Cytaty pochodzą z książki Magia kąsa autorstwa Ilony Andrews.

** Pod pseudonimem Ilona Andrews ukrywa się małżeństwo – Ilona i Andrew Gordonowie. Ilona pochodzi z Rosji, więc mąż pomagał jej przy pisaniu i tłumaczeniu książki. 

Za książkę do recenzji dziękuję księgarni internetowej Tania Książka.

Koniecznie sprawdźcie nowości na stronie księgarni :)