Zew księżyca, Patricia Briggs

Dzisiaj będzie krótko, zwięźle i na temat, ponieważ lekarka kazała mi leżeć w łóżku i oszczędzać plecy. Ale że Ketonal już działa, to mam chwilę wytchnienia i mogę usiąść.

Pamiętam, jak Zew księżyca był wydawany po raz pierwszy, jednak wtedy książka nie wpadła mi w ręce, a potem zupełnie o niej zapomniałam. Za to teraz skorzystałam z szumu wywołanego wznowieniem całej serii i zapoznałam się z pierwszym tomem historii Mercedes Thompson. 

Mercy prowadzi warsztat samochodowy i całkiem nieźle sobie radzi. Niestety jej przekora, temperament i brak zdrowego rozsądku sprawiają, że wpada w sam środek wilkołaczej afery. Na szczęście Mercy nie jest znowu aż tak bezbronna. Należy do starożytnego (i praktycznie wymarłego) ludu zmiennokształtnych, więc ma kilka asów w rękawie. 

Rozwijając wątek bohaterów, Mercy raczej nie jest moją ulubienicą, chociaż muszę przyznać, że ma charakterek i czasami potrafi rzucić zabawnym tekstem. Dużo bardziej intrygującymi postaciami są Adam, Stefan i Zee. Cieszę się, że Patricia Briggs zrobiła z wilkołaka biznesmena, a nie kolejnego kowboja lub myśliwego mieszkającego w przyczepie na odludziu. Z kolei wampir jeżdżący furgonetką pomalowaną w stylu Scooby Doo stanowiłby jeden wielki żart, gdyby nie okazało się, że skrywa znacznie więcej tajemnic, niż mogłoby się wydawać. Lubię takie nieoczywiste zagrania i zawsze mnie cieszy, gdy pisarz potrafi namieszać. Dla odmiany Zee wcale nie udaje, że jest prosty do rozszyfrowania. Stary gremlin jest jedną (nie)wielką chodzącą zagadką. Praktycznie nic o nim nie wiadomo, dzięki czemu intryguje jak mało kto. Pozostali bohaterowie ani mnie nie parzą, ani nie ziębią, mimo to w ogólnym rozrachunku można dać autorce plusa za kreację postaci.

Za to za styl należy się duży minus. Zupełnie mnie nie przekonał i w dużej mierze zmęczył. Mercy i jej wewnętrzne rozterki i tak zawsze sprowadzają się do: "To głupie i wiem, że nie powinnam tego robić, ale zrobię i będzie po mojemu". Książka mogłaby być krótsza o kilka takich rozważań i tylko by na tym zyskała.

A jednak historia, którą stworzyła Patricia Briggs, jest bardzo przyjemna w odbiorze. Można uznać, że jest to kryminał w paranormalnej otoczce. I to dobrze napisany kryminał. Nie ma większych dziur fabularnych, wątki są poprowadzone składnie, a akcja rozgrywa się na kilku płaszczyznach, odsłaniając kolejne fakty. No dobra, raz czy dwa pokręciłam głową z niedowierzaniem, ale i tak nie zepsuło to ostatecznego odbioru.

Co do reszty: podoba mi się świat wilkołaków i sposób ich powstawania, ale mam wątpliwości, co do humoru - niestety nie zawsze bawił, chociaż doceniam wysiłki. 

Podsumowując, Zew księżyca jest lekką i przyjemną lekturą. Wciąga, chwilami nawet angażuje, ale nie jest to arcydzieło, do którego chciałabym wrócić. Cieszę się, że historia zamknęła się w jednym tomie, ponieważ dzięki temu nie muszę czytać kolejnych części, żeby poznać odpowiedzi na podstawowe pytania.

(Za wszelkie błędy przepraszam i będę wdzięczna za ich wytknięcie. Nie miałam już siły odkładać tekstu i poprawiać go po jakimś czasie.)

---
Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Czytam Fantastykę.