Biały piasek, Brandon Sanderson

Na co dzień rzadko sięgam po komiksy, jednak gdy na okładce widnieje nazwisko Brandona Sandersona, to nie sposób przejść obojętnie obok takiej pozycji. Biały piasek, bo to o nim mowa, jest ciekawym przykładem na wszechstronność i talent autora. Mogłoby się wydawać, że historia została stworzona specjalnie na potrzeby koncepcji powieści graficznej, jednak już na wstępie pisarz przybliża jej genezę. W nocie autorskiej Sanderson zdradza, że w gruncie rzeczy to jego pierwsza powieść, która po wielu przeróbkach osiągnęła finalny kształt właśnie w tej postaci. Z tym większą ciekawością zabrałam się do czytania.

Kenton jest jednym z najsłabszych mistrzów piasku, mimo to brak mocy nadrabia innymi umiejętnościami i cechami charakteru. Jest nieustępliwy i ma w sobie coś z anarchisty. Nie lubi podporządkowywać się przepisom i zasadom, zawsze próbuje postawić na swoim. Po kolejnej serii zwycięstw przemieszanych z upokorzeniami Kenton staje w obliczu sytuacji, która go przerasta i staje się punktem zwrotnym w jego dotychczasowym życiu. A jakby tego było mało, na swojej drodze spotyka Khriss, kobietę, której nie powinno być po tej stronie planety. Co ona tu robi i czego chce od mistrzów piasku?

Sanderson po raz kolejny stanął na wysokości zadania, rozbudowując uniwersum Cosmere i dodając do niego nową planetę Taldain. Dzieli się ona na dwie podstawowe strefy - Dniostronę i Cieniostronę. Obydwa rejony niewiele wiedzą o sobie nawzajem i raczej nie utrzymują zbyt wielu kontaktów. Zaskakująca jest czytelność przedstawionego świata. Wydawało mi się, że stworzenie odpowiedniego tła i wyjaśnienie zasad w wersji komiksowej będzie dużo trudniejsze do przekazania, ale Sanderson, Rik Hoskin (odpowiedzialny za scenariusz) oraz Julius Gopez (twórca rysunków) stanęli na wysokości zadania i w logiczny, zrozumiały sposób nakreślili obraz świata. 

Fragment komiksu Biały piasek.

W pierwszym tomie Białego piasku czytelnik poznaje Dniostronę - jej uwarunkowania geograficzne, religię, politykę oraz magię piasku. Podoba mi się sposób, w jaki autor przedstawił ten rodzaj magii oraz jakie nadał mu ograniczenia - w końcu wszystko ma swoją cenę. Dobrym rozwiązaniem było też stworzenie ugrupowania ośmiu zawodów, których przedstawiciele zasiadają w radzie i sprawują rządy nad krajem. To prosty przekaz informujący o najważniejszych podziałach społeczeństwa.

Niestety nieco gorzej prezentuje się warstwa fabularna. Historia wciąga i przykuwa uwagę czytelnika, sprawia, że chce rozwiązać tajemnice, które mnożą się na kartach powieści graficznej, a gdy w końcu zaczyna się dziać coś, co mogłoby rozjaśnić niektóre kwestie... Koniec. Tak po prostu. I o ile zdaję sobie sprawę, że to pierwszy tom, którego zadaniem było między innymi wprowadzenie w realia, to jednak poczułam się rozczarowana tym, że przygoda z mistrzami piasku tak szybko się skończyła.

Nie ukrywam, że pewnym problemem jest też dla mnie grafika. Z jednej strony podoba mi się jej dbałość o szczegóły, z drugiej nadmierna liczba kresek sprawia, że niektóre rysunki stają się nieczytelne. No i nie jestem w stanie rozróżnić kilku postaci. Magowie piasku chodzą w podobnych strojach, a jeśli do tego są łysi, to już nie wiem kto jest kim. Irytujące.

Podsumowując, Biały piasek zapowiada się niezwykle ciekawie i myślę, że z czasem stanie się istotną częścią uniwersum Cosmere, jednak na razie historia skończyła się zanim na dobre się rozpoczęła, więc czuję się nieco zawiedziona tym, jak mało się dowiedziałam. Mimo to z niecierpliwością czekam na kolejne tomy i zdecydowanie polecam tę powieść graficzną wszystkim fanom komiksów, ciekawych systemów magicznych i Sandersona.

Za książkę do recenzji dziękuję księgarni internetowej Tania Książka :)

Sprawdźcie inne bestsellery na stronie księgarni!

---
Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Czytam Fantastykę.


---
Przypominam, że dzisiaj ostatni dzień konkursu rocznicowego, w którym można wygrać Legion Brandona Sandersona. Jeśli ktoś jeszcze się nie zgłosił, to ma czas do 23:59. Zachęcam :)