TOP 7 największych pechowców w literaturze

Gdy 13. dzień miesiąca wypada w piątek, wiele osób stara się nie wychodzić z domu, żeby nie kusić losu (zupełnie, jakby przesiadywanie w domu miało uchronić przed pechem). Czarne koty, rozsypana sól i stłuczone lustra zyskują zupełnie nowy wymiar, a ludzie żyją w przeświadczeniu, że nawet wstanie prawą nogą, spotkanie kominiarza i znalezienie czterolistnej koniczyny nie uratuje ich przed parszywym losem. Może to być zgubienie ulubionej rękawiczki, poślizgnięcie się na świeżo umytej podłodze lub spóźnienie się do kina. Tego dnia wszystko można zrzucić na karb pechowej piątkowej trzynastki. Dzisiaj chciałabym udowodnić, że bohaterowie literaccy wcale nie mogą liczyć na taryfę ulgową, a dla niektórych piątek trzynastego wypada dosłownie codziennie.

Uwaga! Post zawiera spoilery!

7 miejsce – Alcatraz Smedry (Alcatraz kontra Bibliotekarze)

Alcatraz Smedry ma pecha, ponieważ jego rodzice charakteryzują się dziwnym poczuciem humoru. Kto normalny daje dziecku imię po jednym z najgorszych więzień na świecie? A potem zostawiają dziecko w sierocińcu? Ale to nie wszystko! Alcatraz ma Talent. Jeśli nie czytaliście książki, to pewnie myślicie sobie, że to super! Każdy chce mieć jakiś talent. Ale niekoniecznie do psucia wszystkiego. Przez 13 lat Alcatraz psuł różne rzeczy w kolejnych domach zastępczych i nie ukrywajmy – nie stawiało go to w dobrym świetle. I nie wygrałby konkursu popularności wśród sierotek. Na szczęście później okazuje się, że ma jeszcze świrniętego dziadka, który wyjaśnia mu, jak się sprawy mają, a Talent w końcu zaczyna się do czegoś przydawać. Mimo to przez 13 lat miał strasznego pecha.

Więcej na temat Alcatraza Smedry’ego przeczytacie w recenzji ;)

6 miejsce – Alex Woods (Wszechświat kontra Alex Woods)

Ten chłopak ma zwykłego pecha. No bo jak inaczej nazwać osobę, w którą uderzył meteoryt? Tak, dobrze przeczytaliście – meteoryt. Z tego powodu Alex „nabawił się” padaczki i przestał chodzić do normalnej szkoły. A jakby tego było mało, to został wrobiony przez „życzliwych kolegów” w coś, czego nie zrobił.

5 miejsce – Werter (Cierpienia młodego Wertera)

Typowy pechowy przedstawiciel romantyzmu. On kocha ją, ona uważa go za przyjaciela. Ona kocha mężczyznę, który uważa się za przyjaciela Wertera (tam wszyscy się kochali, uważali za przyjaciół albo cierpieli z miłości…). A Werter CIERPI. Weltschmerz i jeszcze raz weltschmerz. No jakiego trzeba mieć pecha, żeby ludzie uważający się za Twoich przyjaciół zrobili takie świństwo? No to Werter postanawia się kulturalnie zabić i… Nie trafia. Z pistoletu. W głowę. I umiera przez trzy dni. Trzeba być debilem albo mieć pecha. Innej opcji nie widzę.

4 miejsce – Ned Stark (Gra o tron)

Ned Stark to frajer i pechowiec w jednym. Miał pecha do przyjaciół i jeszcze większego do wrogów. Był tak poczciwy, że nie potrafił dostrzec wyrachowania i kłamstwa wokół siebie. Jego nieskalana uczciwość i poczucie obowiązku sprawiły, że każdemu chciał dać szansę i bardzo się na tym przejechał. Można by powiedzieć, że dla polityki stracił głowę.

Źródło: http://tumblr.com

3 miejsce – Rincewind (cykl o Świecie Dysku)

Rincewind mógłby sam z sobą startować w zawodach i miałby takiego pecha, że i tak by przegrał. To zupełnie oddzielna kategoria pecha. Skoro ktoś uczy się krzyczeć „Aaaaa!” w kilkudziesięciu językach, to znaczy, że ma ku temu powód. Już nie wspominając o tym, że Rincewind zna tylko jedno, bardzo niebezpieczne zaklęcie, wielokrotnie spotykał się ze Śmiercią, a jego podróże obejmują nawet piekło. Bo czemu by nie? Jak pech, to na całego. Pratchett nie uznaje półśrodków.

2 miejsce – Edyp (Król Edyp)

Edyp miał pecha, bo urodził się w rodzie Labdakidów. Już w chwili narodzin przepowiedziano mu, że zabije ojca i ożeni się z własną matką. Jak zapewne doskonale pamiętacie, Edyp uciekł z domu przybranych rodziców, aby nie dopuścić do wypełnienia przepowiedni i… po drodze zabił prawdziwego ojca, a później pokonał sfinksa i „w nagrodę” wziął za żonę matkę. I żeby nie było – zapłacił za to z nawiązką, a dzieci odziedziczyły pecha po ukochanym tatusiu. To się nazywa przekleństwo!

1 miejsce – Neville Longbottom (seria o Harrym Potterze)

Pierwsze miejsce bezapelacyjnie zajmuje Neville Longbottom. Chłopak ma takiego pecha, że chwilami jest mi aż przykro z jego powodu. Taka mała łamaga z krzywymi zębami, co to o niczym nie pamięta, nic nie potrafi zrobić dobrze, a jeśli coś złego może się komuś wydarzyć, to na pewno wydarzy się właśnie jemu. Może uważacie, że jednak Edyp miał bardziej przerąbane, ale postawcie się w sytuacji Neville’a: odwiedza rodziców w szpitalu psychiatrycznym, a oni nawet go nie rozpoznają. W ramach prezentów dają mu papierki po cukierkach, a on musi żyć w przeświadczeniu, że prawdopodobnie nigdy nie będzie lepiej. Jego babcia nie jest najbardziej empatyczną kobietą na świecie i nieszczególnie wspiera wnuka w tej całej nieciekawej sytuacji. A koledzy? Cóż… Koledzy go nie szanują, więc on sam siebie również nie szanuje.

Poza tym jak tu nie mówić o pechu, skoro jeden wybór dzielił go od zostania głównym bohaterem bestsellerowej serii o przygodach młodego czarodzieja? I dzisiaj cały świat mógłby szaleć na punkcie zabawnego i dzielnego Chłopca, Który Przeżył, a wyśmiewał się z łajzowatego okularnika z przerostem ego i nieszczególnym szacunkiem do zasad. No nie mówcie mi, że to nie jest największy pechowiec na świecie…

Źródło: http://giphy.com

Mam nadzieję, że spodobało Wam się zestawienie siedmiu wspaniałych pechowców w literaturze. Zdecydowalibyście się na inną kolejność? A może dodalibyście kogoś jeszcze? Zapraszam do dyskusji :)