Drugi okręt, Richard Phillips

Drugi okręt Richarda Phillipsa jest dowodem na to, że niektóre książki same wpadają w ręce. Prawdę powiedziawszy, do niedawna nawet nie miałam pojęcia, że coś takiego w ogóle powstało, ale nie mogłam pozostać obojętna, gdy przy okazji promocji drugiego tomu zobaczyłam notkę polecającą od Orsona Scotta Carda, którego książki czytam w ciemno. No więc jest – pierwszy tom za mną, Remedium wkrótce do niego dołączy.

Kilkadziesiąt lat temu na Ziemi rozbił się statek kosmiczny, który natychmiast został przejęty przez rząd Stanów Zjednoczonych. Poszycie statku nie było w najlepszym stanie, a mimo to właz udało się otworzyć dopiero po wielu latach mniej lub bardziej inwazyjnych prób. A to oznacza, że coś równie nowoczesnego i „nie z tego świata” musiało go uszkodzić. Dlaczego? Naukowcy odpuścili sobie odpowiedź na to pytanie i skupili na Projekcie Rho, podczas gdy troje nastolatków przypadkiem odnalazło drugi okręt. I tu zaczyna się zabawa w kotka i myszkę z rządem oraz ludźmi, którzy nie zawahają się zabić, żeby chronić tajemnice. 

Heather oraz bliźnięta Jennifer i Mark są dziećmi naukowców i podobnie jak większość dzieciaków w Los Alamos od najmłodszych lat mają związek z nauką na najwyższym poziomie. Mimo to nie wyróżniają się niczym szczególnym, przynajmniej do momentu, w którym postanawiają samodzielnie przeszukać odkryty statek kosmiczny. Od tej chwili technologia obcych na stałe wkrada się do ich życia, stopniowo je zmieniając i rozwijając umiejętności bohaterów. I może byłoby to całkiem ciekawe, gdyby nie fakt, że mocno przeplatało się z „normalną” częścią życia nastolatków – wspólne obiadki, nic niewnoszące rozmowy rodzicami, spotykanie się z jakąś cheerleaderką, mecze koszykarskie – która dla odmiany w ogóle nie była pasjonująca.

Pod tym względem dużo lepiej spisuje się druga część książki, w której akcja nabiera tempa i zacieśnia się wokół kilku zagadnień. Robi się niebezpiecznie, niepokojąco, a ryzyko, że niektóre tajemnice ujrzą światło dzienne, radykalnie się zwiększa. W tym wszystkim znajduje się jeszcze miejsce na poruszenie kwestii etyki, religii, polityki i wyboru „mniejszego zła”, a na horyzoncie pojawia się nawet widmo Apokalipsy. Phillips pokazuje, że jedna decyzja może wpłynąć na losy świata, rzeczy pozornie dobre, przynoszą więcej szkód niż korzyści, a odpowiedzenie na pytanie, co jest właściwe, a co nie, wcale nie jest proste. Wszelkie dylematy dotyczące tego, czy korzystać z pozaziemskiej technologii, czy informować o niej cały świat i kiedy to zrobić, budują bardzo dobry wątek książki. Podobnie jak pytanie: komu w ogóle można zaufać?

Podoba mi się też oszczędna surowość fragmentów dotyczących wojskowości i naukowości, poparta prywatnym (a właściwie zawodowym) doświadczeniem autora. Przyznaję, że nie zdziwiłam się jakoś szczególnie, gdy przeczytałam, że zanim Phillips został pełnoetatowym pisarzem, był żołnierzem, a później pracował w laboratoriach w Los Alamos. Jego styl jest prosty, ale nie prymitywny, a wiedzę przekazuje w sposób jasny i klarowny. Co prawda to, że nastolatkowie ciągle coś sobie nawzajem tłumaczyli, chwilami bywało męczące, jednak obawiam się, że bez tego książka byłaby niezrozumiała.

Poniekąd z tego powodu mam problem ze sprecyzowaniem grupy odbiorczej. Z jednej strony głównymi bohaterami są licealiści, co czyni z książki kandydata na młodzieżówkę. Z drugiej jest w niej sporo „wyższej technologii” opisanej w dość dokładny sposób, co kieruje ją bliżej science fiction. Wątki ze szkolnymi rozterkami i domową sielanką przeplatają się z doświadczeniami i zabójstwami w imię nauki i „wyższego dobra”. Wszystko to sprawia, że Drugi okręt nie do końca jest tym, czego się spodziewałam. Czy w związku z tym polecam tę książkę? Nie wiem. Właściwie nie wzbudziła we mnie jakichś większych emocji, a mimo to chętnie sięgnę po kontynuację, żeby dowiedzieć się, co będzie dalej. Czy to wystarczająca rekomendacja?

Za możliwość przeczytania Drugiego okrętu dziękuję wydawnictwu Fabryka Słów.