Triskel. Gwardia, Krystyna Chodorowska

Muszę przyznać, że mam słabość do superbohaterów (o ile nie noszą gaci na rajstopach). Mogę oglądać największe gnioty, o ile dotyczą ludzi ze szczególnymi mocami, z książkami mam podobnie. Aż dziw bierze, że nigdy nie zaczęłam czytać komiksów, ale mam wrażenie, że za czasów mojego dzieciństwa najbardziej szalonym ogólnodostępnym (w kioskach) komiksem był Gigant, czyli historie z Kaczorem Donaldem. W każdym razie moja odwieczna miłość do superbohaterów sprawiła, że nie mogłam przejść obojętnie obok książki Krystyny Chodorowskiej – Triskel. Gwardia. 

Całość składa się z trzech części stanowiących niejako samodzielne opowiadania, w których poznajemy Sinead – na co dzień studentkę wspierającą działania niepodległościowe swojego kraju, a po godzinach superbohaterkę Mayday dysponującą mocą skupiającą się wokół dźwięku. Niby nic spektakularnego, ale kiedy zaczyna wykorzystywać moc jako sonar, kanał bezpośredniej łączności, pole siłowe albo... do latania (jak Banshee z X-Menów!), to robi się hardkorowo. Nie ma co ukrywać – Mayday jest typową Mary Sue, która wszystko potrafi. Jest przesadzona na zbyt wielu płaszczyznach, żeby pozostać wiarygodną postacią.

Burza wypada na tym tle dużo lepiej, ale nagrodę za „tajemniczość” otrzymuje Kret. No ten to potrafi utrzymać życie w tajemnicy i jest genialny w swojej kreacji weterana-menela z marginesu społecznego. Za to moje serce bezwarunkowo skradł Duncan, który jest taką postacią tragiczną, że aż było mi go żal, gdy czytałam pierwsze opowiadanie. A jeszcze bardziej żałuję, że to nie on okazał się głównym bohaterem powieści, bo miał tak przerąbane w życiu, że jego historię poznawałoby się dużo ciekawiej niż to, co zaoferowała nam Mayday.

I tu dochodzę do sedna sprawy – jedynie pierwsze opowiadanie miało sens i naprawdę angażowało czytelnika. Co prawda początek był tak dziki i źle napisany, że gubiłam się w tym kto, co, jak, po co i dlaczego. Kto umarł, kto dostał wyrok, jaki, na jak długo, kto jest kim, co to za dziwne nazwy, komu powinnam kibicować i w ogóle, jakim cudem koleś turlał się jak jaszczurka?! Ale poza tym opowiadanie było inteligentne, poruszało ważne tematy, a do tego wzbudzało emocje i było przeraźliwie smutne – w takim stylu, który bardzo, bardzo lubię. Więc koniec końców przeżyłam nawet nadużywanie słowa „herbata” oraz ten kosmiczny początek.

Pozostałe opowiadania sprawiały wrażenie, jakby autorka próbowała umieścić w nich zbyt wiele wszystkiego. Zbyt wiele dziwnych pomysłów, zbyt wiele mocy, zbyt wiele abstrakcyjnej magii i nie wiadomo czego jeszcze. Poza tym taki miszmasz w ogóle nie angażował, bo od razu można było założyć, że panna idealna i tak da sobie z nim radę. Szkoda, bo gdyby problemy były bardziej racjonalne i faktycznie sprawiały bohaterom problemy, to można by się zaangażować. A tak? Mimo że chwilami całość przyjmowała formę kryminału, wyszła lekka kicha.

Za to bardzo doceniam motyw walki o niepodległość i dyskryminacji na tle narodowościowym. Cieszę się, że w polskiej urban fantasy znalazło się miejsce na poważne zagadnienia, które w dodatku stanowiły najmocniejszy i najbardziej wartościowy aspekt książki. Podoba mi się dążenie do zyskania szacunku i usunięcia łatki terrorysty przypiętej całemu narodowi, a także takie „drobne rzeczy”, jak odnalezienie się na emigracji czy funkcjonowanie w zgodzie ze swoimi zasadami. No i fakt, że jedna decyzja może nieodwracalnie zmienić całe życie człowieka... To właśnie dzięki temu mimo licznych niedociągnięć Triskel można uznać za dobrą książkę i poświęcić jej kilka godzin. Nie polecam ani nie odradzam – sami musicie zdecydować, czy te plusy są warte Waszego czasu, czy też nie. Ja nie żałuję.

Za książkę do recenzji dziękuję wydawnictwu Uroboros
i Grupie Wydawniczej Foksal.