Stalowe Serce, Brandon Sanderson

Brandona Sandersona właściwie nie trzeba przedstawiać. Chyba każdy miłośnik fantastyki słyszał to nazwisko i zna przynajmniej jedną książkę z jego dorobku. Jednak trylogia, którą rozpoczyna Stalowe Serce znajduje się trochę na uboczu twórczości pisarza. Wydaje mi się, że "problemem" jest wydawnictwo Zysk i S-ka, które zupełnie nie kojarzy się z Sandersonem, zwłaszcza odkąd MAG wznowił jego powieści w ujednoliconej szacie graficznej. Tym bardziej zachęcam do zapoznania się z moją opinią na temat tej książki.

Przede wszystkim brawa za pomysł. Uwielbiam superbohaterów z Marvela i DC Comics, ale jeśli logicznie się nad tym zastanowić, jakie korzyści niesie ze sobą bycie "obrońcą ludzkości"? Wiecznie czegoś od ciebie wymagają, zabijesz przestępcę - źle, nie unieszkodliwisz na czas - źle, dopuścisz się zniszczeń podczas łapania - źle. A gdzie wdzięczność i szacunek? No i dlaczego zakładamy, że wszędzie aż roi się od ludzi, którzy nie wykorzystaliby swojej mocy dla własnych korzyści? To szlachetny tok myślenia, jednak nieszczególnie realny. Jak widać Sanderson doszedł do podobnych wniosków, ponieważ jego superbohaterowie są superokrutnikami, którzy niszczą, zabijają i cieszą się z bezkarności uzyskanej dzięki mocy.

Nikt nie wie, w jaki sposób Epicy zdobyli swoje specjalne umiejętności (prawdopodobnie ma to jakiś związek z tajemniczym Calamity) ani dlaczego wybór padł akurat na nich. Stanowią bardzo zróżnicowaną grupę o różnym typie i określonej sile mocy. Większość Epików dysponuje dwiema, często zupełnie niezależnymi, umiejętnościami i zawsze ma określoną słabość. Czasami jest to coś konkretnego, np. "krypton", innym razem może chodzić o cechę człowieka próbującego dokonać zamachu na Epika.

Świat stworzony przez Sandersona jest mroczny i ponury. Poza pojedynczymi fragmentami nie wiadomo do końca, jak prezentuje się reszta kuli ziemskiej, jednak sposób, w jaki autor opisał Newcago wystarczy, aby zrozumieć, że nie jest lekko. Część ludzi mieszka pod ziemią, wszyscy są zastraszeni i albo próbują pracować dla Epików, aby w jakikolwiek sposób poprawić swoją sytuację, albo starają się nie wychylać, żeby nie zwrócić na siebie ich uwagi. Chociaż zdarzają się wyjątki...

David ma osiemnaście lat i ostatnie dziesięć lat życia poświęcił na poznawanie umiejętności oraz słabości superprzestępców. Jego głównym celem jest odkrycie słabego punktu Stalowego Serca - Epika rządzącego Newcago - i zabicie go. Uznał, że największe szanse zyska, gdy dołączy do Mścicieli - ludzi, którzy walczą z Epikami.

Podoba mi się fragment wypowiedzi Tymoteusza Wronki, który stwierdził, że fabuła jest "komiksowa - w najlepszym rozumieniu tego słowa". Przez chwilę zastanawiałam się nad tym określeniem i muszę przyznać, że jest bardzo trafne. Jest w tej historii coś przerysowanego, a zarazem konkretnego. Niektóre rzeczy są opisane skrótowo, ale obrazowo, a fabuła jest bardzo dynamiczna i przesycona akcją. Jeśli ktoś liczy na iście filmowe pościgi, wybuchy i walki z efektami specjalnymi, to nie zawiedzie się na Stalowym Sercu (to naprawdę doskonały materiał na serial). 

Bohaterowie również są nieco komiksowi. Trudno ubrać to w słowa, ale postaci z jednej strony są bardzo proste, a z drugiej wyróżniają się na tle pozostałych i mają swoje małe "smaczki" i dziwactwa. Tia jest naukowcem uzależnionym od Coca-Coli, Abraham lokalną ostoją spokoju i rozsądku, chociaż to on z całej ekipy ma największą broń, z kolei Profesor nosi fartuch laboratoryjny ufarbowany na czarno. No i jest jeszcze Cody... Doskonała postać komediowa - wszystkim opowiada, że jest Szkotem (lub Australijczykiem... lub Szkotem o australijskich korzeniach...) i z upodobaniem sprzedaje różne "bajeczki" z kraju swojego pochodzenia (w którym nigdy nie był).

„– Zaraz, poczekaj – rzuciłem, podnosząc w górę palec. – Te dudy. Żeby je wykonać... co o tym mówiłeś? Musisz zabić maleńkiego smoka, zupełnie prawdziwego, ani trochę mitologicznego... Żyją w górach w Szkocji do dzisiejszego dnia.

– Tak, tak – odparł Cody. – To ważne, żeby wybrać małego smoka. Wielkie są zbyt niebezpieczne, a z ich pęcherzy nie da się zrobić porządnych dud. Ale musisz zabić smoka własnoręcznie. Dudziarz musi sam zarżnąć smoka. To część rytuału.

– A potem trzeba wyciąć pęcherz i przymocować do niego... co to było?

– Rzeźbiony róg jednorożca. Wtedy dopiero powstaną dudy – wyjaśnił Cody. – Możesz użyć też czegoś mniej unikatowego, na przykład kości słoniowej. Ale jeśli chcesz być perfekcjonistą, najlepsze są rogi jednorożców.”*

Megan zaskoczyła mnie dopiero pod koniec, chociaż wciąż nie jestem przekonana do jej postaci, a David ma w sobie coś uroczo pierdołowatego. Jego komentarze i "cięte riposty" bywają równie zabawne jak wymysły Cody'ego, chociaż czasami nie pozostaje nic innego jak pokręcić głową z niedowierzania.

W podobny sposób reagowałam, gdy napotykałam na kolejny błąd. Niestety muszę przyznać, że jest ich bardzo dużo, a co błąd to bardziej kreatywny. "Dowódy" (autentyk, s. 252) świadczą same za siebie - na stronie redakcyjnej nie ma żadnego redaktora ani korektora. Szkoda, bo takie szczegóły świadczą o jakości i zaangażowaniu całego wydawnictwa.

Mimo to Stalowe Serce to książka młodzieżowa, która wciąga, bawi i zapewnia atrakcyjną rozrywkę. Myślę, że warto ją przeczytać choćby po to, żeby poznać możliwości Epików oraz dowiedzieć się, jaką walecznością i determinacją potrafią wykazać się ludzie. Na zakończenie dodam jeszcze, że poczułam się zaintrygowana zakończeniem i z pewnością sięgnę po kolejny tom. Czy to nie wystarczająca rekomendacja dla książki? 

* Cytat pochodzi z książki Stalowe Serce autorstwa Brandona Sandersona.

---

Książkę przeczytałam w ramach wyzwań:

Łów słów

Czytam Fantastykę

Wyzwanie czytelnicze, kategoria: metal