Królestwo Kanciarzy, Leigh Bardugo

Pamiętacie Kaza i jego ekipę? Znów są w Ketterdamie i mają problemy, z których tak łatwo się nie wywiną. Nie dość, że zostali bez grosza przy duszy, to jeszcze ściga ich całe miasto. Na szczęście Brudnoręki ma plan, jak zemścić się na zdrajcach i odwrócić los. Pozostaje pytanie czy uda mu się go zrealizować, gdy dookoła wszystko się wali.

Królestwo Kanciarzy to dynamiczna, przemyślana i zaskakująca kontynuacja Szóstki wron. Leigh Bardugo stanęła na wysokości zadania, tworząc doskonałą  historię, która wciąga i angażuje czytelnika od pierwszych stron, nie dając czasu na odpoczynek po wydarzeniach z pierwszego tomu. Od razu rzuca bohaterów w wir wydarzeń i trudności, plącze fabułę i przygotowuje zwroty akcji w nieprawdopodobnych momentach.

Czyli wszystko jest na miejscu, tak? No właśnie nie do końca. Z jednej strony w Królestwie Kanciarzy dzieje się dużo więcej, akcja rozgrywa się równocześnie na kilku płaszczyznach i rozciąga na obszar całego miasta, a mimo wszystko to właśnie w Szóstce wron miałam wrażenie większej dynamiki. Tutaj brakowało mi trochę równowagi i zachowania odpowiednich proporcji pomiędzy wydarzeniami z perspektywy różnych postaci. Jesper i Wylan wielokrotnie byli spychani na margines akcji, więc łapałam się na tym, że przerzucam ich rozdziały, żeby zerknąć, co się dzieje z pozostałymi Szumowinami. Z drugiej strony sama fabuła jest ciekawsza, a przekręty dużo bardziej zaskakujące, więc czego by nie mówić, Królestwo Kanciarzy potrafi się obronić. Ba, broni się i to z wielką klasą. Wielowątkowe potraktowanie intrygi i dopięcie wszystkiego na ostatni guzik zrobiło na mnie bardzo duże wrażenie.

Ale jest coś, czego autorce nie wybaczę. Co ona zrobiła z Jesperem?! I w mniejszym stopniu z Niną i Wylanem? Dlaczego?! Nie zgadzam się, protestuję i nie przyjmuję do wiadomości. Nie będę spojlerować, ale wkurza mnie ten trend i nie rozumiem, dlaczego nie mogło zostać jak w pierwszym tomie. Irytuje mnie też to, że Bardugo postanowiła zrobić z Niny postać rozluźniającą atmosferę, przez co grisza straciła sporo ze swojego przekornego charakteru. W Szóstce wron też była zabawna, ale w bardziej wysublimowany sposób.

Za to Kaz, Inej i Matthias to klejnoty koronne całej książki. Mimo że autorka skupiła się na rozwinięciu historii Jespera i Wylana, to właśnie ta trójka pochłonęła całą moją uwagę. Przemiana jaka zaszła w Matthiasie jest prawdopodobna i dobrze przedstawiona. Fjerdanin zmaga się z nowym światopoglądem, stara się przystosować do zasad panujących w jego obecnym życiu i dojrzewa psychicznie, emocjonalnie i duchowo. Z kolei Kaz i Inej (jak ja lubię postaci tragiczne) próbują pokonać demony z przeszłości i uporać się z dręczącymi ich traumami (z lepszym lub gorszym efektem).

Ale tak ogólnie to wciąż te same, znane z pierwszej części postaci, prezentujące to samo podejście do życia. Poza drobnymi wyjątkami... 

„– Jak myślicie, na co wydałem tę kasę?
– Na broń? – spytał Jesper.
– Statki? – zasugerowała Inej.
– Bomby? – podsunął Wylan.
– Łapówki dla polityków? – strzeliła Nina.
Wszyscy spojrzeli na Matthiasa.
– To jest ta chwila – szepnęła Nina – w której mówisz nam, jacy jesteśmy okropni.
Matthias wzruszył ramionami.
– Kiedy to wszystko są bardzo rozsądne pomysły… – odparł.
– Cukier – powiedział Kaz.”*

Bardugo wprowadziła nową postać, która dość skutecznie wyciągnęła na powierzchnię wiek głównych bohaterów. W recenzji Szóstki wron trochę marudziłam, że według mnie powinni być starsi. Tutaj też przeważnie miałam takie wrażenie, ale czasami naprawdę widziałam dzieciaki skrzywdzone przez los i walczące o przetrwanie na ulicach nieprzyjaznego miasta. Cieszę się, że autorce udało się osiągnąć ten efekt, nawet jeśli dopiero w drugim tomie.

I właśnie naszła mnie taka refleksja, że tak jak nie lubię łączenia postaci w pary, bo na ogół od tego momentu wszystko zaczyna się psuć i robi się rozmemłane, tak autorka wykorzystała tkwiący w tym zagadnieniu potencjał i zaprezentowała zupełnie różne podejścia do uczuć między dwojgiem ludzi. I chyba doczekałam się pary, którą naprawdę lubię i darzę sympatią. Fascynujące!

Jestem też zaskoczona faktem, że bardzo spodobało mi się zakończenie. Jest zupełnie nie w moim stylu, a jednak ma w sobie coś tak ujmującego, że z marszu je kupuję i nie mam żadnych zastrzeżeń.

Naprawdę polecam Królestwo Kanciarzy; to doskonale przemyślana powieść, godna swojej poprzedniczki i zasługująca na miano bestselleru. Ma kilka mankamentów, których nie było w Szóstce wron, ale w niektórych miejscach zdecydowanie ją przewyższa, więc można uznać, że całość się równoważy. Cieszę się też, że Bardugo zmieściła historię Szumowin w dwóch tomach i mimo dość ckliwego, ale naprawdę ładnego zakończenia, całość okazała się bardzo przyjemną przygodą. Przeczytajcie, bo warto :)


* Cytat pochodzi z książki Królestwo Kanciarzy autorstwa Leigh Bardugo.

Za książkę do recenzji dziękuję księgarni internetowej Tania Książka :)

---
Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Czytam Fantastykę.