Scarlet, Marissa Meyer [przedpremierowo]

Niedawno czytałam i recenzowałam Cinder, a teraz nadeszła kolej na Scarlet, czyli drugi tom Sagi Księżycowej autorstwa Marissy Meyer. Jeśli ktoś ma nadzieję na kolejny retelling baśni, to się nie zawiedzie. Tym razem autorka zaprezentowała czytelnikom swoją wersję Czerwonego Kapturka. 

Scarlet Benoit mieszka na farmie we Francji, gdzie wiodłaby szczęśliwe i spokojne życie, gdyby nie fakt, że ponad dwa tygodnie temu zaginęła jej babcia. Niestety ani policja, ani okoliczni mieszkańcy nie poczuwają się do odnalezienia staruszki, więc dziewczyna postanawia wziąć sprawę we własne ręce. Wydarzenia nabierają tempa, gdy poznaje tajemniczego pięściarza Wilka, który oferuje jej pomoc... W tym samym czasie Cinder zmaga się ze swoimi problemami i szokującym odkryciem, a towarzyszy jej kapitan Thorne – człowiek o specyficznym podejściu do życia i właściciel statku kosmicznego nieszczególnie legalnego pochodzenia.

W kwestii fabuły dodam jeszcze tylko, że o ile w Cinder charakterystyczne motywy z baśni o Kopciuszku były bardzo wyraźnie zarysowane, o tyle w Scarlet całość jest bardziej płynna i w gruncie rzeczy sprowadza się do jednego dużego motywu jakim jest baśń o Czerwonym Kapturku (może poza jedną bardzo kluczową sceną). To nie jest wada czy zarzut, ot, obserwacja. Nie wykluczam nawet, że pod pewnymi względami takie upłynnienie wyszło książce na dobre, ponieważ dużo trudniej wymyślić, co może się za chwilę wydarzyć.

W całej powieści zaskakuje fakt, że wszystko łączy się w ładną i spójną całość. Historia Scarlet jest czymś zupełnie nowym i świeżym, a jednocześnie doskonale wpisuje się w dalsze przygody Cinder. I przyznam szczerze, że nie sądziłam, że uda się to aż tak dobrze połączyć. No bo wiecie – Kopciuszek, Czerwony Kapturek, epidemia, poszukiwania babci, Księżycowi i widmo wojny w tle – no trochę tego dużo, a jednak całość pozostała logiczna i wciągająca. Marissa Meyer nie zapomniała również o przesłaniach typowych dla baśni. W tej części króluje „zaufanie”, czyli kwestia tego, kogo nim obdarzyć, kiedy zaryzykować oraz jakie mogą być konsekwencje złego wyboru.

Mimo to drugi tom Sagi Księżycowej podobał mi się trochę mniej niż pierwszy, a to za sprawą głównej bohaterki. Scarlet jest starsza od Cinder, ale to ta druga wydaje się dużo dojrzalsza; jest bardziej opanowana i postępuje w przemyślany sposób. Scarlet bliżej do furiatki, która najpierw działa, a później myśli. Często postępuje wbrew logice, a jej podejście do życia jest dość specyficzne. No ale nie można odmówić autorce, że każda jej postać jest inna i wywołuje jakieś reakcje, co należałoby docenić. Poza tym sytuację w niewielkim stopniu ratuje Wilk, który intryguje i którego tajemnice chce się rozgryźć (chociaż tak naprawdę od początku podejrzewałam, kim jest, więc nie było efektu „wow”). 

Za to najjaśniejszą gwiazdą drugiego tomu jest kapitan Thorne. Normalnie nie lubię takich postaci, ale akurat on jest tak prostolinijny i bezpretensjonalny, że chociaż nie uległam jego urokowi jako „boskiemu mężczyźnie”, to spokojnie kupuję go jako bohatera, który dodaje książce humorystycznego wydźwięku i sprytnie rozładowuje napięcie. Jego relacja z Cinder jest o tyle nietypowa, co sympatyczna. Uważam, że dobrze się stało, że zawitał na karty powieści i jestem ciekawa, co autorka dla niego wymyśliła, bo nie mam wątpliwości, że Thorne znajdzie swoje miejsce w kanonie kolejnych baśni.

Podsumowując, Scarlet nieznacznie obniżyła loty, jednak nadal jest to bardzo dobra książka, szczególnie w kategorii retellingów baśni. Wszystkie wątki splatają się w ciekawy sposób, a całość jest na tyle logiczna i dynamiczna, że z przyjemnością czytałam kolejne strony. Co tu dużo mówić: podoba mi się ta bajka i chętnie poznam jej zakończenie.

Za możliwość wcześniejszego (wielokrotnego) przeczytania i zredagowania książki dziękuję wydawnictwu Papierowy Księżyc ;)