TOP 10 najlepszych książek 2017 roku

2017 rok minął mi przyjemnie, chociaż muszę przyznać, że trafiałam na sporo przeciętnych książek. Miewałam też chwile przestojów i kryzysów czytelniczych albo błąkałam się po domu i szukałam natchnienia, co też wyciągnąć z półki. Niestety w takich momentach biblioteczka milczała, a książki jak na złość nie chciały być przeczytane. Mimo to udało mi się trafić na kilka perełek, na które chciałabym zwrócić Waszą uwagę. 

Zapraszam na mój subiektywny TOP 10 najlepszych książek 2017 roku! 

Książki podaję w kolejności, w jakiej je przeczytałam. 

1. Opowieści sieroty, Catherynne M. Valente

Ta książka jest po prostu piękna, liryczna i ma niesamowity baśniowy styl zabarwiony nutką orientu. Opowieści sieroty należy czytać powoli, aby zanurzyć się w niezwykłych metaforach i w pełni docenić wyobraźnię autorki. Jednak kwintesencją tej powieści jest szkatułkowa budowa, dzięki której każda kolejna opowieść coraz mocniej wnika w czytelnika i zostawia po sobie ślad przypominający muśnięcie wiatru lub przelotny uśmiech mijanej osoby.

2. 7EW, Neal Stephenson

7EW zachwyciło mnie pomysłem i umiejętnym zachowaniem równowagi pomiędzy nauką i fabułą. Stephenson podzielił książkę na trzy części – każda wnosi coś nowego, świeżego i zmienia wydźwięk emocjonalny całej historii. Pierwsza część to opowieść o katastrofie, z którą ludzie próbują sobie poradzić, druga jest bardzo dynamiczna, a trzecia... No cóż... Kreatywność Stephensona to istny majstersztyk i choćby za ten fragment należy się miejsce w TOP 10.

3. Szóstka Wron i Królestwo Kanciarzy, Leigh Bardugo

Obie książki traktuję jako całość, ponieważ każda jest dobra w inny sposób. Przede wszystkim to młodzieżówka, która spokojnie mogłaby konkurować z powieściami dla dorosłych (ba! Ona powinna być powieścią dla dorosłych, ponieważ wiek bohaterów jest jednocześnie największą wadą książki). W Szóstce Wron zachwycił mnie sposób, w jaki Bardugo przeplatała aktualną fabułę z wydarzeniami z przeszłości głównych bohaterów. Czytelnik stopniowo zagłębia się w relacje i przeżycia postaci, dowiadując się, dlaczego są w tym miejscu życia i co sobą reprezentują. Dzięki temu całość jest ciekawa i intrygująca, a tajemnice nie wydają się płytkie, czy umieszczone na siłę. W Królestwie Kanciarzy autorka dalej odsłania karty z przeszłości bohaterów, ale zupełnie zmienia charakter fabuły, co ma wiele plusów. Wysyła też porozumiewawcze mrugnięcie do osób, które znały jej wcześniejszą trylogię Grisza. Właśnie tak powinny być pisane książki.

4. Tu byłem. Tony Halik, Mirosław Wlekły

Jedyny reprezentant niefantastyki w tym zestawieniu absolutnie mnie oczarował. Mirosław Wlekły w genialny sposób przedstawił życie podróżnika urodzonego w Toruniu. Wydobył na światło dzienne rzeczy, o których nikt, łącznie z jego najbliższymi, nie miał pojęcia. I zrobił to z niesamowitą klasą i pomysłem. Podczas czytania biografii Halika, wielokrotnie miałam wrażenie, że czytam książkę podróżniczą, a nawet przygodową. W dodatku bohaterów było dwóch – autor co jakiś czas wspominał, w jaki sposób dotarł do informacji i muszę Wam powiedzieć, że miał niesamowite szczęście. Tylko te opowieści złożyłyby się na bardzo ciekawą książkę podróżniczą, a jeśli dodać do tego niesamowite życie Halika – bomba! Jeśli jeszcze nie znacie, to koniecznie przeczytajcie!

5. Bohater Wieków, Brandon Sanderson

W końcu, po wielu latach od rozpoczęcia przygody z trylogią Zrodzonego z mgły, zafundowałam sobie zakończenie. O rany, co tu się działo! Wiem, że sporo osób narzeka na dynamikę i podejście głównych bohaterów do problemów, ale hemalurgia jest tak niesamowitym rodzajem magii i tak doskonale połączyła wszystkie wątki, że nie mam wątpliwości, że Sanderson od początku wiedział, co pisze i dlaczego. Miejsce w TOP-ce zdecydowanie zasłużone (nawet za samą magię).

6. Hyperion, Dan Simmons

Hyperion to taki mój wyrzut sumienia. Polecałam go wszystkim dookoła, a sama nie przeczytałam, mimo że stał na półce od sześciu lat. W końcu nadrobiłam podstawowe zaległości i muszę przyznać, że dawno nie czytałam książki z gatunku science fiction, która byłaby tak ponadczasowa. W tej powieści po prostu wszystko jest na swoim miejscu – niesamowicie głębokie postaci, tajemnica i rozbudowany świat, w którym można się zatracić. A to wszystko napisane przepięknym stylem, z wieloma odniesieniami do literatury (ze szczególnym uwzględnieniem poezji Keatsa) i szkatułkową budową powieści.

7. Straż nocna, Terry Pratchett

Zawsze uważałam się za miłośniczkę serii o wiedźmach, jednak Straż nocna zrzuciła z piedestału Carpe jugulum (a przynajmniej do niego dołączyła). Motyw podróży w czasie wydaje się mocno oklepany, ale Pratchett nawet z czegoś takiego potrafi stworzyć arcydzieło. Poza tym to był taki powrót do przeszłości – nie tylko Vimesa, ale i czytelnika, który mógł sobie przypomnieć jak kiedyś, dawno temu, wyglądała straż Ankh-Morpork i jak bardzo się zmieniła. To była niezwykle nostalgiczna i wciągająca powieść.

8. Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Wschód-Zachód, Robert M. Wegner

Druga część Opowieści z meekhańskiego pogranicza wypada nieco słabiej niż pierwsza, ale to nadal kawał świetnej fantastyki z epickim światem opisanym z wielkim rozmachem, bardzo dobrymi postaciami i historiami, które wzbudzają emocje i zapadają w pamięć. Może książka nie pojawiłaby się w tym zestawieniu, gdyby chodziło o sam Zachód, ale na szczęście jest jeszcze Wschód. Laskolnyk ze swoim czaardanem, magią plemienną i całą tą „dziką” i pasjonującą otoczką to jest coś, co Wiedźmy lubią i o czym chętnie czytają.

9. Dzieci czasu, Adrian Tchaikovsky

Ależ to było dobre! Uwielbiam książki, które zaskakują mnie w taki sposób i sprawiają, że po zakończeniu powieści nadal mam ochotę o nich myśleć. I to nawet nie ze względu na bohaterów czy fabułę, ale na sam pomysł. Tchaikovsky jest znany z tego, że pisze o „robalach”, ale stworzenie z pająków inteligentnej rasy zakrawa na szaleństwo. A tu takie zaskoczenie! Nie dość, że wyszło dobrze, nawet bardzo, to jeszcze było fascynujące, doskonale przemyślane i tak spójne z równolegle rozgrywaną historią ludzi, że jeszcze długo po skończeniu książki utrzymywał mi się „efekt wow”.

10. Księga cmentarna, Chłopaki Anansiego, Neil Gaiman

Tak naprawdę to w tym miejscu po prostu powinien pojawić się Gaiman, ponieważ stał się moim odkryciem tego roku. Co prawda znałam już te najbardziej charakterystyczne powieści spod jego pióra, ale w tym roku poznałam cztery kolejne i dwie absolutnie mnie oczarowały. Księga cmentarna jest najbardziej uroczą historią o dziecku wychowywanym przez duchy, jaką tylko można sobie wyobrazić. To powieść o dorastaniu i zwalczaniu stereotypów. Wyjaśnia, że w domu i z ludźmi, którzy cię kochają, jesteś bezpieczny i szczęśliwy. Z kolei Chłopaki Anansiego to powieść o odkrywaniu siebie, swoich potrzeb i możliwości. Opowiada, że każdy ma to, na co sam sobie pozwoli i że ograniczenia tkwią jedynie w nas samych. No i jest absurdalnie humorystyczna i przesycona mitologicznym klimatem afrykańskich wierzeń. Cudo!

Oczywiście mogłabym tu dodać jeszcze kilka pozycji, bo na uwagę zasługują chociażby Blackout, który sprawił, że zaczęłam inaczej patrzeć na niektóre sprawy, Skrzydła nocy nieco trącące myszką, ale nadal robiące duże wrażenie, czy Korona śniegu i krwi, w którą najpierw nie mogłam się wciągnąć, a potem pochłonęłam praktycznie za jednym podejściem. No ale z czegoś trzeba wybrać, więc zdecydowałam się właśnie na te tytuły. Co o nich sądzicie? Zgadzacie się z moimi odczuciami i popieracie moje wybory czy wręcz przeciwnie? Dajcie znać :)