Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Wschód – Zachód, Robert M. Wegner

Staram się powoli dawkować sobie serie, które bardzo mi się podobają, szczególnie wtedy, gdy jeszcze nie są skończone. Przez rok zerkam na książki dumnie stojące na półce i czekam na moment, w którym samej sobie powiem, że to już! Teraz! Czas przeczytać kolejny tom! Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Północ – Południe wywarły na mnie ogromne wrażenie i wychodzę z założenia, że Robert M. Wegner jest jednym z najlepszych polskich pisarzy fantastycznych i przy odpowiedniej reklamie miałby szansę zaistnieć na całym świecie. Nie umiałabym doszukać się niczego, co stawiałoby zagraniczną twórczość w lepszym świetle niż historie związane z Imperium Meekhanu.

Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Wschód – Zachód to drugi tom serii tradycyjnie podzielony na dwie części zawierające po cztery opowiadania. Tym razem czytelnik poznaje zupełnie nowych bohaterów. Na Wschodzie jest to Laskolnyk przemierzający ze swoim czaardanem trawiaste stepy, a na Zachodzie, w portowym mieście, złodziej Altsin opętany przez żądną krwi istotę. 

Wegner ponownie stanął na wysokości zadania, przybliżając kolejne religie oraz tworząc nowe społeczeństwa, obyczaje i tradycje, w które w mniejszym lub większym stopniu wpisało się Imperium. W tej części największe wrażenie zrobił na mnie Wschód przepełniony ciekawymi ludami oraz magią plemienną. Szamani, zmiennokształtni, wiedźmy wyciągające wiedzę z ziemi czy narzucające swoją wolę zwierzętom – to jedynie niewielki przedsmak tego, co spotka czytelnika na stepach.

Na szczególną uwagę zasługują Verdanno, czyli lud nomadów znany z doskonałych kowali i rymarzy oraz hodowli najlepszych koni w Meekhanie. Obdarzali je takim szacunkiem (i religijną czcią), że nigdy ich nie dosiadali. Zamiast tego korzystali z rydwanów, co w połączeniu z koczowniczym trybem życia sprawiło, że przylgnęło do nich określenie Wozacy. Verdanno posługują się trzema językami (jeden składa się z samych gestów), mają bogatą tradycję, a Meekhan dał im popalić prawem o kołach, które stanowi, że wędrowny lud może się przemieszczać raptem raz na pięć lat, a przez pozostały czas koła mają być zdjęte z wozów i tworzyć prowizoryczne chaty. Mój opis nawet w niewielkim stopniu nie oddaje, jak sprytnie i elegancko Wegner wykreował nowy lud wraz z całą historią, kulturą i tradycjami i powiązał to z Imperium uznającym własną wyższość nad „mniejszościami narodowymi”.

Z kolei Zachód oferuje łotrzykowski klimat, złodziejskie gildie, rządy wielkich i ból maluczkich. Magia kryje się w cieniu, jest brutalna, potężna i jakby oderwana od normalnych ludzi. Nie jest to już tak pasjonujące, ale nadal wciąga i zachęca do poznawania nowych odsłon Meekhanu.

Bo trzeba przyznać, że Wegner ma dar do tworzenia niesamowitego klimatu w opowiadaniach. Potrafi sprawić, że każda część wydaje się jedyna i najważniejsza, a potem uświadamia czytelnikowi, że to jedynie niewielki fragment wielkiego Imperium i przerzuca go na drugą stronę świata, gdzie ponownie omamia zupełnie inną koncepcją i nowymi bohaterami. 

Podoba mi się to, że autor nie boi się skakać na głęboką wodę. Gorszy pisarz już dawno zagubiłby się w mnogości kultur, ludów, religii i polityki, a Wegner z niespotykaną wręcz łatwością lawiruje pomiędzy tymi elementami, dodając kolejne cegiełki i utrzymując stałą, wysoką jakość. Co prawda Laskolnyk nie przebił Górskiej Straży z Północy, ale plasuje się zaraz za nią, chociażby ze względu na braterskie więzi w czaardanie, plemienną magię i szeroko pojętą dzikość. 

Dodatkowo cenię sobie fakt, że wszystkie elementy powieści traktuje z równie dużą uwagą. Rozbudowany świat przedstawiony doskonale współgra z emocjonującą fabułą, a postaci są wykreowane w przemyślany sposób. Za każdą z nich stoi jakaś historia, która doprowadziła ją do aktualnego miejsca i sprawiła, że podejmuje takie, a nie inne decyzje. Bohaterowie są tak różni, że każdy znajdzie swojego ulubieńca. Moim nadal pozostaje Kenneth lyw-Darawyt, dowódca Górskiej Straży, jednak Wschód zaoferował mi co najmniej kilka nowych postaci wartych uwagi. Samego Altsina również darzę sympatią, chociaż muszę przyznać, że akurat jego wątek chwilami trochę mnie nużył, co przekłada się na ogólne wrażenia.

I to jest chyba mój jedyny zarzut. Po raz kolejny druga część książki nie była aż tak dobra, jak pierwsza. Może wynika to z faktu, że bardziej podobają mi się historie o żołnierzach/grupach niż historie pojedynczych postaci, a może jednak problemem jest dużo bardziej abstrakcyjna fabuła (zarówno w przypadku Yatecha z Południa, jak i Zachodu). U Górskiej Straży i w czaardanie Laskolnyka cały czas coś się dzieje, a Yatech i Altsin więcej czasu poświęcali na wewnętrzne rozważania. Nie mówię, że to źle, ale jednak bardziej przypadł mi do gustu militarny styl Wegnera.

Podsumowując, drugi tom Opowieści z meekhańskiego pogranicza nie zawiódł i utrzymał bardzo wysoki poziom. Czytelnik w końcu poznał wszystkie postaci, więc pozostaje tylko czekać, jak w trzecim tomie zazębią się ich historie. Jest to jedna z niewielu książek, które naprawdę z czystym sumieniem mogę polecić wszystkim fanom fantastyki, a szczególnie tym, którzy uwielbiają epickie światy i imperia, wojskowy styl, łotrzykowski spryt, dziką magię, charakternych bohaterów i historie wzbudzające duże emocje. Czy można chcieć czegoś więcej?