Podsumowanie 2017 roku: najładniejsze okładki

Jeśli interesuje Was mój gust i chcielibyście ocenić mój zmysł estetyczny oraz zastanawiacie się, co ma z tym wszystkim wspólnego Rembrandt, to zapraszam do zapoznania się z ostatnim podsumowaniem 2017 roku, w którym chciałabym Wam pokazać najładniejsze okładki przeczytanych przeze mnie książek. To tak na wypadek, gdyby ktoś jeszcze miał wątpliwości, że w gruncie rzeczy jestem sroką okładkową ;)

Gotowi? To zaczynamy!

Kolejność przypadkowa!

Mechaniczny, Powstanie, Wyzwolenie, Ian Tregillis

Na pierwszy rzut oka nie wyglądają powalająco, ale jeśli przyjrzeć się drobiazgowości i dokładności wykonania obrazków, tła oraz wszystkich elementów dookoła, to muszę przyznać, że prezentują się doskonale. Największe wrażenie robi na mnie okładka Powstania. Nie dość, że ręka na tle zębatki świetnie się prezentuje, to jeszcze bardzo dobrze odzwierciedla tytuł i fabułę książki (pozostałe dwie zresztą też pasują).

7EW, Neal Stephenson

Uwielbiam minimalizm i sedno tej okładki. Książka zaczyna się od tego, że Księżyc się rozpada, więc te rysy na naszym naturalnym satelicie są kwintesencją fabuły. Na co dzień nie lubię obwolut, bo szybko się niszczą i utrudniają czytanie, jednak w tym przypadku nie wyobrażam sobie, że mogłoby jej zabraknąć. Dlaczego? Pod nią kryje się całkowicie biała okładka, a w środku, w czarnym kole, zarys płodu dziecka. Co tu dużo mówić – genialne!

Szóstka Wron, Królestwo kanciarzy, Leigh Bardugo

Bardzo podobają mi się te elementy architektoniczne wpisane w tło (ba!, mogę określić, co to za budynki), które nagle wychodzą na pierwszy plan i doskonale komponują się z wronami na okładkach. Całość jest przedstawiona w ciekawej, przemawiającej do mnie kolorystyce, więc jeśli dodać do tego czarne krawędzie stron w Szóstce Wron (i czerwone, mniej atrakcyjne, w Królestwie kanciarzy), to okazuje się, że obok książek Bardugo nie sposób przejść obojętnie.

Cesarz Ośmiu Wysp, Pan Ciemnego Lasu, Lian Hearn

Dopóki nie zobaczyłam fizycznie obu okładek, byłam przekonana, że dużo bardziej podoba mi się Cesarz Ośmiu Wysp. Okładka ma w sobie coś niesamowitego. Podoba mi się to delikatne tło, „plamy” rozmazujące się przy nogach samuraja oraz nazwisku autorki i tytuł z tą kreską oddzielającą nazwę serii. No wszystko jest na swoim miejscu. Ale potem zobaczyłam Pana Ciemnego Lasu i przepadłam. Myślałam, że ta okładka jest zbyt czerwona, ale nie, nie jest. Wszystko doskonale ze sobą współgra, a karpie koi są genialnie wmontowane w koło przypominające księżyc w pełni. I wiecie co? Książka ma czarne krawędzie stron, co idealnie przełamuje kolorystykę (w Cesarzu krawędzie są czerwone).

Skrzydła nocy, Robert Silverberg

Nawet nie wiem, co napisać, poza tym, że ta okładka jest boska! Postać jest doskonale delikatna – dokładnie taka, jak przedstawiana w książce bohaterka. Rysunek jest oniryczny, a zarazem nie brakuje w nim naukowego akcentu, dzięki któremu łatwo rozpoznać, że to powieść science fiction. Poza tym podoba mi się spójność szaty graficznej Artefaktów i logo z inicjałami stworzone specjalnie dla każdego autora.

Blackout, Marc Elsberg

Majstersztyk. Po prostu. Książka jest o tym, że nagle w większości Europy ustają dostawy prądu i wszystko pogrąża się w ciemności. Idealnie czarna okładka z symbolem „power” wpisanym w „o” i lekka poświata dookoła liter doskonale odzwierciedlają fabułę. Poza tym minimalizm zawsze jest w cenie.

Hyperion, Dan Simmons

Pozornie w okładce do Hyperiona, nie ma niczego niezwykłego, ale już po przeczytaniu książki bardzo ją doceniłam. Jest niesamowicie klimatyczna i ma świetne kolory pasujące do fabuły. Siedem osób, siedem historii, siedem cieni Chyżwara. No i Chyżwar, który też prezentuje się niczego sobie.

Buntowniczka z pustyni, Alwyn Hamilton

Uważam, że to bardzo klimatyczna okładka – świetne kolory, ta „ramka” kojarząca się z Bliskim Wschodem, miasto znikające we mgle, gwiazdy, no i cień dziewczyny na koniu. Wygląda trochę jak kolejna baśń Szeherezady, prawda? I zaskakująco dobrze pasuje do fabuły powieści, co zawsze się chwali.

Chłopaki Anansiego, Neil Gaiman

Uwielbiam okładki nowych wydań książek Neila Gaimana! Gdy patrzy się na nie po raz pierwszy, to króluje chaos, ale przy dłuższym oglądaniu klaruje się zgrabny i spójny obraz. Fajnie, że imię i nazwisko autora zawsze jest pisane tą samą czcionką i umieszczane w tym samym miejscu okładki, bo to ładnie spaja poszczególne powieści. Podoba mi się też, że każda okładka skrywa detale idealnie pasujące do treści książki, a w tle znajdują się mapy lub, jak w tym przypadku, pajęczyna. No powiedzcie, czy ta afrykańska maska z odnóżami od razu nie kojarzy się z Anansim – afrykańskim bogiem pająkiem?

Mud vein. Ciemna strona, Tarryn Fisher

W tej okładce jest coś hipnotyzującego. To takie małe dzieło sztuki. Dość abstrakcyjnie użyte kolory składające się na obraz kobiety obwiniętej sznurem przemawiają do mnie i sprawiają, że mam ochotę wiedzieć, co kryje się wewnątrz powieści. Tak naprawdę to właśnie okładka przekonała mnie, żeby w końcu dać szansę Tarryn Fisher i w sumie jestem z tego powodu zadowolona (chociaż dalej nie mam ochoty czytać innych jej książek).

Kudłata nauka. Mądrość w świecie zwierząt, Liz Kalaugher, Matin Durrani

To ten typ okładki, który ocenia się zarówno wzrokiem, jak i dotykiem. Kartonowa faktura świetnie współgra z brązami, a fizyczne akcenty ukryte w rysunku niedźwiedzia to przejaw geniuszu. Po prostu nie mogę się napatrzeć na tę okładkę i przestać doceniać pomysłowości autora tej grafiki. Wszystkie elementy idealnie odzwierciedlają zawartość książki. Cudo!

Bonus, 

czyli okładki, które z różnych przyczyn zasługują na uwagę

Był sobie pies, W. Bruce Cameron

Nie przepadam za okładkami filmowymi, jednak ta jest wyjątkiem. Pies na tej okładce jest tak boski, że tylko ze względu na niego zdecydowałabym się przeczytać książkę. Przeurocza mordka i rozświetlone oczy sprawiają, że mam wrażenie, jakby pies się uśmiechał. I chociaż sama w sobie może nie ma tego „czegoś”, jak okładki wymienione powyżej, to deklasuje konkurencję w kategorii okładek filmowych. 

Straż nocna, Terry Pratchett

Okładki książek Pratchetta nie plasują się u mnie najwyżej w kategorii arcydzieł roku (chociaż zawsze po przeczytaniu lubię jeszcze raz przyjrzeć się okładce i wyłapać pasujące do fabuły detale), jednak po raz kolejny odkryłam dzieło sztuki, na którym wzorował się Paul Kidby i w tej sytuacji całość nabiera niesamowitego smaku. Obraz Rembrandta nazywa się, a jakże!, „Straż nocna” ;)

(Tak, ten mały wypłosz w pomiętym cylindrze pomiędzy mnichem z miotłą a strażnikami to młody Nobby Nobbs :D)

---

To są moje wizualne cudeńka i cieszę się, że część z nich mam w swojej domowej kolekcji. Zgadzacie się z moimi wyborami i te okładki również przypadły Wam do gustu, czy wręcz przeciwnie? I koniecznie dajcie znać, jakie okładki spośród książek, które sami przeczytaliście, najbardziej Wam się spodobały ;)