Mud vein. Ciemna strona, Tarryn Fisher

Do tej pory omijałam twórczość Tarryn Fisher szerokim łukiem, ponieważ wydawało mi się, że nie znajdę w niej nic dla siebie. Jakoś trudno mi było uwierzyć tym wszystkim pochwalnym recenzjom poprzednich książek. A jednak najnowsza powieść zdołała mnie skusić zarówno opisem, jak i niesamowitą okładką. 

Mud vein. Ciemna strona to opowieść o zniszczonej przez życie pisarce, która zostaje porwana i umieszczona w domu na odludnej Alasce. Przez cały czas towarzyszy jej mężczyzna, z którym łączy ją wspólna przeszłość. Oboje szybko rozumieją, że stali się uczestnikami pokrętnej gry – żeby wygrać, Senna musi skonfrontować się ze swoją przeszłością i stawić jej czoło. Czy będzie w stanie to zrobić? Jakie sekrety skrywa przed światem?

Dla mnie jako osoby, która rzadko czyta kryminały i thrillery, pomysł był świeży i ciekawy. Podoba mi się cały wydźwięk książki, szczególnie to, jak porywacz wykorzystał różne elementy z przeszłości Senny oraz sposób, w jaki te rzeczy wychodziły na jaw. Powieść jest poprowadzona dwutorowo. Jedna część rozgrywa się w teraźniejszości, w chacie na Alasce, gdzie Senna i Isaak próbują znaleźć sposób, żeby się uwolnić. Druga powoli wprowadza czytelnika w przeszłość bohaterki i wyjaśnia niektóre „zagrania” porywacza oraz relacje między bohaterami. Całość jest dobrze wyważona, a zastosowanie czasu teraźniejszego i przeszłego wyraźnie rozdziela obie części. 

Generalnie nie przepadam za narracją w czasie teraźniejszym, w dodatku uważam, że język polski nie nadaje się do konstruowania krótkich, dynamicznych zdań, ponieważ brzmi sztywno i nienaturalnie. Tutaj, o dziwo, jakoś to pasowało i chociaż początkowo trochę mnie drażniło, to bardzo szybko odkryłam, że dzięki temu książkę czyta się błyskawicznie i z przyjemnością. Brawa dla tłumacza za wybrnięcie z trudnego stylu. A skoro już o nim mowa, to zatrzymam się na chwilę przy tym nieszczęsnym tytule. Po raz pierwszy nie będę narzekać na zostawienie anglojęzycznego tytułu i dopisanie polskiego, bo tego po prostu nie dało się przetłumaczyć tak, aby było zrozumiałe dla potencjalnego czytelnika. Na szczęście wyjaśnienie pojawia się w książce, co jest miłe i sprawia, że przynajmniej jedną zagadkę można uznać za rozwiązaną.

„Zdjęcia ślubne przyprawiały mnie o mdłości – szczególnie te, które pary robiły sobie na torach kolejowych. Zawsze wyobrażałam sobie, że Pociąg Tomek rozjeżdża tych ludzi, a ich krew ochlapuje jego uśmiechniętą buźkę.”*

Niestety nie wszystko przypadło mi do gustu. Na przykład problem stanowią bohaterowie. Według mnie są tak przerysowani, że trudno mi znaleźć odpowiednie podstawy psychologiczne dla ich istnienia. Senna była wybrykiem natury, jeszcze zanim spotkały ją te wszystkie nieszczęścia, a Isaak... Uch. Mam wrażenie, że Fisher poleciała po najmniejszej linii oporu i stworzyła postaci zdeterminowane przez stereotypy wykonywanych przez nie zawodów. Senna i Nick są pisarzami, co zdaje się oznaczać, że są introwertykami nieprzystosowanymi do życia w społeczeństwie. Nie rozumieją siebie nawzajem, ponieważ za bardzo skupiają się na sobie i swoim wnętrzu, ale dopóki jedno napędza drugie do pisania, to wszystko jest w porządku. Ekstremalnym przypadkiem pisarza jest tutaj matka Senny, która porzuciła rodzinę, bo mąż powoli ją zabijał (a może raczej jej kreatywność). Z kolei Isaak jest stereotypowym lekarzem, który poświęca się dla innych, bo jego życie nabiera sensu dopiero wtedy, gdy może się kimś zaopiekować i bierze na swoje ramiona czyjeś cierpienie. I jest jeszcze pani psycholog... Oj, dawno nie czytałam książki, w której pojawiałby się tak stereotypowo zachowujący się psycholog. Ależ mnie mierziły te wszystkie uśmieszki, potakiwania, sugestie rzucane w drzwiach...

Słyszałam też zarzuty, że w swojej twórczości Fisher zawsze sięga po pisarzy, co robi się męczące i albo świadczy o słabej wyobraźni autorki, albo o tym, że tworzy z postaci swoje alter ego. Nie wiem, czy to prawda, ale z całą pewnością mogę napisać, że Mud vein. Ciemna strona to dobra powieść na początek przygody z Tarryn Fisher – trzyma w niepewności, powoli wydziela strzępy informacji, sprawia, że trudno się od niej oderwać. Bo jakby nie patrzeć, to po prostu dobra książka z ciekawym pomysłem i przemyślaną realizacją. I właśnie dlatego polecam ją osobom, które lubią thrillery psychologiczne oraz takim, które chciałyby rozpocząć przygodę z nimi. Ja byłam zadowolona.

* Cytat pochodzi z książki Mud vein. Ciemna strona autorstwa Tarryn Fisher.

Za książkę do recenzji dziękuję księgarni internetowej Tania Książka.

Sprawdźcie też inne nowości na stronie księgarni ;)