Caraval, Stephanie Garber

Tak na dobrą sprawę nie wiem, dlaczego sięgnęłam po Caraval. Chłopak, który smakował jak północ autorstwa Stephanie Garber. Okładka i tytuł bardzo mocno mnie zniechęcały i miałam wrażenie, że to będzie kiepski romans. I żadne opisy, recenzje czy zapewnienia, że książka jest godna uwagi i niezwykła, och i ach, nie mogły tego zmienić. Do czasu, gdy przeczytałam recenzję Blair. Napisała o tej powieści tak, że uznałam, że jednak dam jej szansę. 

Scarlett od dziecka marzyła, aby dostać zaproszenie na tajemniczy Caraval, czyli kilkudniową "imprezę", podczas której toczy się gra o jakąś niezwykłą, magiczną nagrodę (np. spełnienie prawdziwego marzenia). Teraz jednak ma wyjść za mąż i w końcu wyrwać się z wyspy, na której przetrzymuje ją ojciec-tyran, więc pragnienie z dzieciństwa schodzi na dalszy plan. Ślub za kilka tygodni, a tymczasem Scarlett otrzymuje zaproszenie na Caraval dla siebie, siostry i narzeczonego. Dziewczyny postanawiają skorzystać z okazji, jednak szybko zostają rozdzielone. Mistrz Legenda - twórca Caravalu - porywa Tellę, a jej odnalezienie staje się głównym celem zabawy...

Fabuła została poprowadzona z dobrym wyczuciem. Z każdej strony Caravalu piętrzyły się tajemnice i zagadki, które w jakiś sposób przybliżały główną bohaterkę do odnalezienia siostry i zwycięstwa (przynajmniej teoretycznie, w praktyce różnie z tym bywało). Wyraźnie czuć było napięcie związane z upływającym czasem, akcja systematycznie nabierała tempa, w finale osiągnęła apogeum... I nagle wszystko siadło i zrobiło się... blah (inaczej byłby tu wielki spoiler, a tego przecież nie chcemy).

Jednak nie można odmówić Garber kreatywności. Na przykład doskonałym pomysłem było ustanowienie walutą Caravalu wiedzy. Płacenie swoimi sekretami, np. informacją o największych lękach, dawało wgląd w bohaterów, pozwalało ich poznać, a przy tym stanowiło wskazówki dla dalszego przebiegu historii.

Autorka wybrała też bardzo ciekawy sposób na wykreowanie świata. Zestawiła kolory ze smakami, więc niektóre opisy wydawały się bardzo nierealne, abstrakcyjne, a przy tym intrygujące. Dzięki temu Caraval zyskał niepowtarzalny klimat i tajemniczy, oniryczny wydźwięk. Pod tym względem trochę kojarzył mi się z Cyrkiem nocy Erin Morgenstern. Świat przedstawiony przez obie autorki jest baśniowy, przerysowany w cyrkowy sposób, z pewnością magiczny, a do tego bardzo niepokojący i niebezpieczny. Z jednej strony człowiek ma świadomość, że główni bohaterowie biorą udział w zabawie i że wszystko jest iluzją, z drugiej niektóre rzeczy wydają się tak realne, że czasami trudno odróżnić prawdę od ułudy. Ta mieszanka sprawia, że czytelnik z niecierpliwością czeka na to, co się wydarzy, a każdy nowy element fabuły przyjmuje z zainteresowaniem. 

Niestety na tym kończą się plusy książki. Postaci były niesamowicie irytujące (Tella pobiła wszelkie rekordy) i właściwie nikt nie wzbudził we mnie choćby iskierki sympatii. Najchętniej wsadziłabym wszystkich do jednego wielkiego wora i wyrzuciła gdzieś daleko. Pomijam już fakt, że bohaterowie byli nijacy - czytałam tę książkę na początku miesiąca i już nie pamiętam ich imion. Serio, w ogóle nie zapadali w pamięć. No i zupełnie nie rozumiem tej agresji ojca, nienawiści(?) do córek, a jednocześnie chorobliwej potrzeby trzymania ich przy sobie. Jego zachowanie nie miało logicznych przesłanek i w sumie było całkowicie bezsensowne. Niestety w Caravalu pojawia się więcej takich nieścisłości lub rzeczy pozbawionych sensu.

Oczywiście w książce jest wątek miłosny (Ameryki to ja tym stwierdzeniem nie odkryłam, ale cii). Może nie był szczególnie zły, ale nie był też dobry, a raczej... męczący. Ale wiecie, że ja nie przepadam za wszechogarniającym rozmemłaniem bohaterów, którzy zakochując się w sobie, przestają logicznie myśleć, więc pewnie nie jestem najlepszą osobą do oceniania tego aspektu książki.

Brakowało mi też bardziej szczegółowych informacji o świecie. Caraval był bardzo dobrze opisany, ale nie można go nazwać częścią świata w kontekście geograficznym. Autorka nie poświęciła tej kwestii zbytniej uwagi, więc czytelnik tak naprawdę nie wie, gdzie się znajduje ani czego może się spodziewać. W gruncie rzeczy trudno nawet stwierdzić, czy poza Caravalem istnieje jakaś magia, a uważam, że to dość istotna kwestia.

Generalnie autorka miała kilka intrygujących pomysłów i potrafiła wprowadzić ciekawy, oniryczny klimat, dlatego uznaję Caraval za dobrą książkę w swojej kategorii. Szkoda tylko, że postaci były nie do zniesienia, a reszta świata została potraktowana po macoszemu. Mimo to byłam mile zaskoczona, że nie jest to totalny chłam, jakiego koniec końców się spodziewałam (już się nastawiałam na negatywną recenzję, a tu proszę...), dlatego polecam tę książkę miłośnikom Cyrku nocy oraz  osobom, które lubią tajemnicze, magiczne i niebezpieczne historie zamknięte w klimacie zabawy i iluzji.


---
Książkę przeczytałam w ramach wyzwania: Czytam Fantastykę.