Dziewczyna z pociągu: alkoholiczka na tropie mordercy

Dzisiaj na afiszu wylądowała (w końcu) Dziewczyna z pociągu autorstwa Pauli Hawkins. Będzie krótko, zwięźle i na temat.

Długo nie wiedziałam, jak się zabrać za tę recenzję, bo ciężko mi napisać o tej książce cokolwiek sensownego. Właściwie przeczytałam ją pod wpływem impulsu, ponieważ w ogóle nie zamierzałam "mierzyć się" ze znakomitym thrillerem, jak to określił Stephen King. No ale skoro książka i tak pojawiła się w domu, a ja akurat skończyłam czytać Front burzowy (rany, ale zaległości! Wstyd, Wiedźma, wstyd!), no to czemu by nie zrobić sobie przerwy od fantastyki? Tym bardziej, że rzadko sięgam po ten gatunek literacki.

Dziewczyna z pociągu to thriller psychologiczny, przynajmniej z nazwy. W praktyce "psychologia" sprowadza się do dziur w mózgu głównej bohaterki wywołanych nadmierną ilością spożytego alkoholu oraz fobii i stanów lękowych kolejnych dwóch narratorek powieści.

Sama fabuła jest całkiem przyjemna, o ile można tak nazwać historię, w której wszystko kręci się wokół morderstwa. Rachel nie ma własnego życia, więc wymyśla historie dotyczące ludzi, których codziennie obserwuje z pociągu. Anna żyje w ciągłym strachu, że coś przydarzy się jej dziecku, a Megan zmaga się z poważnymi stanami lękowymi. Pozytywne cechy zostały stłumione, a tych kilka wad zdominowało całe ich jestestwa. Po części z tego powodu nie da się polubić żadnej z nich.

Książkę czyta się bardzo szybko i jest stosunkowo lekka (czy może raczej napisana bardzo prostym stylem), mimo że przez cały czas wszystko kręci się wokół ujęcia mordercy oraz poznawania nowych problemów psychicznych postaci. Wniosek? Nikt nie jest normalny! Jak to mawiał mój profesor na pierwszym roku studiów: Nie ma ludzi zdrowych, są tylko niedobadani.

Dla mnie największym problemem była Rachel. Była... irracjonalna (albo po prostu głupia)? Rozumiem tragizm postaci i jestem w stanie zgodzić się, że to, co spotkało ją w życiu, mogło zepchnąć ją na samo dno oraz doprowadzić do zaniku wszelkich więzi społecznych i alkoholizmu. Jestem nawet skłonna uwierzyć, że nie mając własnego życia prywatnego, tworzyła historie i wyobrażenia ludzi, których oglądała z pociągu. Nie rozumiem jednak, jak można uważać ją za wnikliwą obserwatorkę, skoro rzeczywistość nigdy nie jest tak prosta, by móc ją ocenić na podstawie jednego wyrywka z życia, a ona miała wgląd tylko w sceny rozgrywające się w ogrodzie. I nie wiem, co ją podkusiło, żeby włazić z buciorami w życie obcych ludzi. To znaczy wiem, ale było to tak egoistyczne i dziecinne, że nie mogę przejść nad tym do porządku dziennego. Przecież wiecie, że nie lubię głupich postaci.

Nie podoba mi się też zasłanianie wszystkiego kurtyną niewiedzy wywołanej pijackimi zanikami w pamięci, a potem nagłe uchylanie rąbka tajemnicy. Może nie byłoby to takie złe, gdyby Paula Hawkins nie robiła z czytelników idiotów. Bo na pewno nikt się nie domyśli, co jest grane, jeśli postać ma "podświadome uczucie, że...". Bardzo brzydki, nachalny i psujący nastrój foreshadowing.

Za to nieszczególnie przeszkadza mi "nuda", o której wspominało wielu recenzentów. Jakoś popłynęłam na fali przeżyć Rachel, Megan i Anny i spokojnie czekałam na rozwój fabuły. Mam wrażenie, że gdyby historia od początku pędziła jak Pendolino, to książka byłaby gorsza, ponieważ stałaby się jeszcze płytsza i prostsza. A turlając się jak kolej parowa, z licznymi przestojami na dorzucanie węgla, fabuła stała się znośna. Irracjonalna, ale w jakimś niewielkim aspekcie prawdopodobna.

I w sumie całkiem ciekawą postacią był psychiatra. Ale to pewnie skrzywienie zawodowe :)

Dziewczyna z pociągu przebojem wspięła się na listy światowych bestsellerów. Zastanawiam się tylko dlaczego. Owszem, to była całkiem przyjemna lektura, jednak z pewnością nie na tyle wybitna, żeby ludzie masowo biegali po nią do księgarni. Na czym polega problem Dziewczyny z pociągu? Prawdopodobnie chodzi o zbyt wysoko postawioną poprzeczkę. Książka naprawdę nie jest zła, ale nie jest też odkrywcza. A uknucie intrygi na "pomroczności" wynikającej z odurzenia alkoholowego jest szyte bardzo grubymi nićmi. Szkoda, bo sam pomysł obserwatorki, która nagle znalazła się w centrum wydarzeń i musiała skonfrontować własne wyobrażenia z rzeczywistością, jest godny uwagi.

Podsumowując, nie polecam, ale i nie odradzam.