Front burzowy: Harry Dresden w akcji

Pierwszy raz zetknęłam się ze światem stworzonym przez Jima Butchera w antologii Niebezpieczne kobiety. Nie powiem, żeby było to dobre rozwiązanie, ponieważ opowiadanie jest jednym wielkim spoilerem. Mimo to świat zainteresował mnie na tyle, że co jakiś czas pojawiała się myśl, żeby w końcu zacząć na dobre przygodę z Harrym Dresdenem. No i oto jest! Recenzja Frontu burzowego - pierwszego tomu dość długiej serii.

Harry Dresden jest czarodziejem i dorabia jako prywatny detektyw. Wiecie, taki z typowych filmów noir - niedogolony, w czarnym prochowcu, o wyglądzie i poczuciu humoru zagłodzonego grabarza. Nieszczególnie radzi sobie w kontaktach z kobietami, kłóci się z czaszką, którą trzyma w piwnicy i ledwie wiąże koniec z końcem, zarabiając głównie na odnajdywaniu zagubionych kluczyków do samochodu. Nie stać go na czynsz za ponury gabinet z żaluzjami (noir, podejście drugie), w którym składuje liczne śmieci. Również magiczne. W gruncie rzeczy najwięcej pieniędzy dostaje od policji, dla której czasami pracuje jako konsultant przy paranormalnych sprawach. Ale jest to dochód sporadyczny i raczej niewielki (co świadczy o cenie jego standardowych usług). Ach, no i nie można zapomnieć, że Harry nie jest zbyt lubiany wśród swoich pobratymców. Uważają, że warto patrzeć detektywowi na ręce i przy pierwszej sposobności definitywnie się go pozbyć, opuszczając ostrze miecza na jego szyję.

Akcja zaczyna się dość gwałtownie od prywatnej sprawy zaginionego męża oraz brutalnego podwójnego morderstwa, w którym zginęła prostytutka z domu uciech wampirzycy oraz ochroniarz poważnego mafiozo. Harry, chcąc zarobić na chleb, czynsz i kilka magicznych utensyliów, postanawia pomóc zrozpaczonej kobiecie oraz policji. Delikatnie rzecz ujmując: to nie były najlepsze decyzje w jego życiu. Nad głową czarodzieja zbierają się chmury burzowe, a piorun niechybnie uderzy bliżej detektywa, niżby ten sobie życzył. No ale słowo się rzekło, a Dresden nie lubi się wycofywać. W związku z tym boryka się z trupami, mafiami, elfami, nielubianym "kuratorem", potworami i kobietami, które stanowią dla niego największe wyzwanie.

Mogłoby się wydawać, że Front burzowy jest całkiem niezłą książką z wartko poprowadzoną akcją i zgrabną fabułą. Niestety nie jestem w stanie się z tym zgodzić. Akcja jest poszarpana, czasem pędzi na złamanie karku, by zaraz zacząć wlec się jak flaki z olejem. Fabuła krzyczy przewidywalnością, prawie od samego początku rzucając w czytelnika rozwiązaniem tajemnicy morderstwa. A pomiędzy tym wszystkim łazi Dresden, który jest narratorem referującym przebieg wydarzeń (noir, podejście trzecie). Wyobraźcie sobie standardowego detektywa z filmu noir, który siedzi w ciemnym pomieszczeniu, z gołą żarówką nad głową, pali papierosa i opowiada: "Był ponury dzień, a ja nie mogłem znaleźć płaszcza, który chociaż trochę ogrzałby moje długie, patykowate kończyny. A potem weszła ona: niska blondynka, nieco w typie cheerleaderki... W rękach ściskała torebkę i wyglądała na zdenerwowaną. Kompulsywnie przygryzała wargę, ścierając przy tym czerwoną szminkę. Miała na sobie niebieską bluzkę. Do twarzy jej w tym kolorze...". Mniej więcej tak opowiadał swoją historię Harry Dresden. Dokładnie opisywał wygląd wszystkich osób, z którymi się spotykał, łącznie z samym sobą. Pewnie miało być klimatycznie, ale wyszło irytująco.

Problem z Aktami Dresdena polega na tym, że to mieszanka wielu gatunków, z których żaden nie jest dominujący. Jak na książkę fantasy jest w niej zdecydowanie za mało magii, intryga okazała się zbyt prosta jak na kryminał, a z powieści detektywistycznej (noir, podejście czwarte) jest typ bohatera i sposób narracji. Powstała z tego raczej ciężkostrawna mieszanka.

Kolejną wadą Frontu burzowego jest świat. Wygląda to trochę tak, jakby Butcher nie mógł się zdecydować, jak będzie wyglądać magia, więc wrzucił wszystko: różdżki, moce natury, machanie rączkami, amulety, robienie eliksirów, zaklinanie, inwokacje, inkantacje, czary-mary i co tam jeszcze przyjdzie do głowy. Harry traci różdżkę? Spoko, w sumie nie jest mu do niczego potrzebna. Zgubił jakieś magiczne cudo? Wystarczy mu wiara w działanie jakiegoś amuletu. No serio? Niby jest na wskroś przeciętny, a jak przychodzi co do czego, to okazuje się, że jest geniuszem w ciele ofiary losu. Za dużo szczęścia w nieszczęściu.

Wracając jeszcze do świata: w opowiadaniu, o którym wspominałam na początku posta, urzekło mnie połączenie świata realnego z magicznym, wykorzystanie tylu nierealnych, mitycznych stworzeń oraz motywów z bajek (wróżka chrzestna rządzi!). Kiedy jednak przyszło co do czego, powieść przesycona tego typu kwiatkami stała się kiepska. Tutaj wszystkie możliwe rodzaje magii, tam wszelkie potwory i stwory, a ludzie co? Niby wiedzą, ale w sumie nie wierzą, więc magiczny świat pozostaje mocno odcięty od "zwykłych ludzi". Po prostu jest to cholernie niespójne.

Generalnie bardzo zawiodłam się na tej książce. Ponoć kolejne części są lepsze, ale na chwilę obecną nie jestem skłonna dawać im szansy. Harry Dresden mnie do siebie nie przekonał (mówiłam, że ma problem z kobietami), podobnie jak Jim Butcher nie zachwycił mnie światem, który stworzył. A fabuła? Cóż... Grzmiało, grzmiało i... przeszło bokiem.