Koty w literaturze

Miłośnicy kotów zapewne wiedzą, że dzisiaj obchodzimy Dzień Kota! (Wszystkiego najlepszego dla Waszych kotów!) Postanowiłam uczcić to święto, przygotowując post o ciekawych kotach w literaturze. 

Koty chodzą własnymi ścieżkami i mają własne zdanie na każdy temat (a przynajmniej tak podejrzewam, ponieważ nie zniżają się do ludzkiego poziomu, aby informować o swoich przemyśleniach zwykłych śmiertelników). Podejrzewam też, że żyją między wymiarami, a przynajmniej Cahir zachowuje się, jakby tak właśnie było. Czasem ścigają go demony albo koniecznie musi wejść do domu innym wejściem niż wyszedł, tylko po to, żeby znowu wyjść tym pierwszym - w tym musi być jakaś pokrętna kocia logika, prawda?

O, tak właśnie wygląda Cahir, gdy ścigają go demony.

Koty już w Starożytności wzbudzały szacunek i zainteresowanie ludzi, więc nie powinno dziwić, że pisarze bardzo często wykorzystują je w swoich książkach, aby tworzyć niecodzienne postaci. Mam nawet wrażenie, że w tym zestawieniu powinnam podawać nazwiska autorów, a nie kotów, ponieważ niektórzy wybitnie upodobali sobie koty i w ich twórczości można znaleźć więcej niż jednego czworonożnego bohatera.

Oczywiście to nie jest to pełna lista, nawet nie przedsmak tego, co mogłoby się tutaj pojawić, ale może dzięki temu sami poszukacie jakichś ciekawych kocich bohaterów :)

Kot w butach

Czy ktoś jeszcze pamięta, że w oryginale to postać z baśni? Kot w butach przypadł w spadku najmłodszemu synowi młynarza. Poprosił go o buty i wór, a w zamian obiecał, że podniesie standard życia swojego pana. Tak zachachmęcił wszystkich wkoło, że zrobił z najmłodszego z braci wielkiego pana Szarabana, władcę wspaniałej krainy, który dodatkowo dostał rękę królewny. Kot w butach z baśni Charles'a Perraulta przebył długą drogę, by z inteligentnego stworzenia, które pomogło swojemu panu żyć w dostatku, skończyć jako Puszek ze Shreka. Ale w sumie, czy koci Zorro jest aż tak odległy od wizji Perraulta?

Behemot

Mowa oczywiście o demonicznym pomocniku Wolanda z Mistrza i Małgorzaty, który najczęściej pokazywał się mieszkańcom Moskwy w postaci czarnego kota. Wprowadzał do fabuły sceny groteski, chociaż nie był pozbawiony bardzo charakterystycznego dla kotów intelektu.

"– To wódka? – słabym głosem zapytała Małgorzata. (…)

– Na litość boską, królowo – zachrypiał – czy ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus."

(Mistrz i Małgorzata, Michaił Bułhakow)

Kot z Cheshire

Kot z Cheshire zamieszkujący Krainę Czarów słynie ze swojego niesamowitego uśmiechu. To, że potrafi rozpływać się w powietrzu i lewituje jest jedynie małym smaczkiem do całokształtu tej zwariowanej, enigmatycznej i niesamowicie intrygującej postaci. Alicja zdaje się nie podzielać tego zdania, ale to już nie mój problem.

Czy ten uśmiech psychopaty nie jest uroczy?

Krzywołap

Krzywołap jest kotem Hermiony Granger. Ruda bestia wybitnie nie przepadała za Parszywkiem (jak się okazało, całkiem słusznie) i generalnie mam wrażenie, że tylko młoda czarwnica w pełni doceniała jego walory i urodę.

"– Kupiłaś tego potwora? – zapytał Ron i szczęka mu opadła.
– Fantastyczny, prawda? – powiedziała rozpromieniona Hermiona."

(Harry Potter i więzień Azkabanu, J.K. Rowling)

Grafika autorstwa Paula Kidby'ego

Greebo

Niania Ogg traktowała Greeba jakby był jej małym kociaczkiem, podczas gdy reszta świata drżała przed tym kocurem. Atakował wszystko, co tylko się ruszało: pies, lis, wilk, niedźwiedź - co za różnica? Ba, w jego obecności nawet wampiry nie mogły czuć się bezpieczne! Trzeba być ślepym i głuchym szaleńcem bez instynktu samozachowawczego, żeby z własnej i nieprzymuszonej woli zbliżyć się do tej poharatanej bestii bez oka. Albo być Nianią Ogg...

Nefer

Nefer to mumia kota należąca do Asmodeusza. Wredne, pyskate kocisko na każdym kroku wkurzało Zgniłego Chłopca, więc nie sposób nie cieszyć się, gdy tylko pojawiał się na kartach książki. Jego rozbrajająca kocia szczerość i bezpośredniość była absolutnie urocza.

"– Nudzę się! – pisnęła z malutkiego, kunsztownego sarkofagu mumia kotka, jego osobisty sklepowy pupil. – Wypuść mnie, to się pobawimy. Porzucasz mi trochę tę polinezyjską suszoną główkę. Przecież ciebie też bawi, kiedy tak okropnie przy tym klnie!"

(Zbieracz Burz, tom 1, Maja Lidia Kossakowska)

A jeśli chodzi o Kossakowską, to w samym Zbieraczu Burz pojawiło się kilka bardzo istotnych dla fabuły kotów (lub mumii, widmokotów itp.) + anioł stróż kotów, co samo w sobie świadczy o jej uwielbieniu dla tego gatunku zwierząt.

No ale jak nie kochać tych paskudnych, wrednych, puchatych stworzeń, które rozkładają się wszędzie tam, gdzie nie ma dla nich miejsca?

Źródło

"– Chciałem powiedzieć (...) że na tym świecie jest chyba coś, dla czego warto żyć. 

Śmierć zastanowił się przez chwilę. 

KOTY, stwierdził w końcu. KOTY SĄ MIŁE."

(Czarodzicielstwo, Terry Pratchett)