#3 Zwiadowcy: Ziemia skuta lodem, John Flanagan

Dzisiaj będzie krótko, zwięźle i na temat, żeby nie psuć przyjemności z czytania tym, którzy dopiero rozpoczną swoją przygodę ze Zwiadowcami (zainteresowanych odsyłam do wcześniejszych recenzji: Ruiny Gorlanu i Płonący most).

Ziemia Skuta Lodem* to trzecia odsłona przygód Willa, jego przyjaciół oraz mentora Halta. John Flanagan nie osiada na laurach i wymyśla kolejne trudności, z którymi muszą się zmierzyć jego bohaterowie. Nie będę ich jednak w żaden sposób przybliżać, ponieważ każde zdanie byłoby spoilerem wcześniejszych tomów. Napiszę jedynie tyle, że historia dzieli się na dwie części: przygody Willa i Evanlyn oraz Halta i Horace'a. 

Na szczęście niczego nie zdradzę, pisząc, że fabuła jest dobrze wyważona. Na początku zdecydowanie najbardziej podobał mi się wątek Halta, później Willa, a od pewnego momentu znów rządził zwiadowca do spółki z młodym rycerzem. Dzięki temu nawet fragmenty przestoju w jednej historii nie sprawiają, że książka staje się nudna lub przydługa.

Mimo to warto mieć na uwadze, że podobnie jak w przypadku pierwszego i drugiego tomu, trzecia część jest niejako wprowadzeniem do czwartej, gdzie najprawdopodobniej rozkręci się akcja. Bo w gruncie rzeczy Ziemia skuta lodem znów opiera się na kilku scenach, a cała reszta do nich prowadzi lub jest ich konsekwencją.

W kwestii postaci dodam tylko, że coraz bardziej lubię Eraka. Może jest trochę irracjonalny i zbyt "grzeczny" jak na najemnego wilka morskiego, ale doceniam kreację tego bohatera wraz z przyświecającymi mu wartościami, inteligencją oraz pomysłowością, z którą rozwiązuje problemy.

Podoba mi się, że z każdą kolejną częścią Flanagan coraz bardziej rozbudowuje świat Zwiadowców. W pierwszym tomie cała fabuła rozgrywa się na terenie Araluenu (odpowiednika Anglii?), co jest uzasadnione z punktu widzenia młodego czytelnika. Najpierw powinien poznać bohaterów i zasady funkcjonowania świata, a dopiero potem kolejne "lokacje". W drugiej części pojawiła się Celtia (z charakteru bardziej pasowała mi Szkocja, chociaż na podstawie mapy dołączonej do książki, wnioskuję, że jednak Walia), a w trzeciej akcja przenosi się do Skandii i Galii. Chyba nie muszę dodawać, że skojarzenia dość jednoznacznie wskazują na Skandynawię i Wikingów oraz Galię (Galowie, Francja, te klimaty)? Z jednej strony to strasznie oklepany zabieg i nie pamiętam, kiedy ostatnio góry, mróz i surowy klimat były na południu "świata", ale z drugiej może w literaturze młodzieżowej warto opierać się na znanych schematach, żeby ułatwić odbiór i pomóc w wykreowaniu własnych wyobrażeń?

I skoro jeszcze o tym nie pisałam, to wspomnę, że niezwykle przypadła mi do gustu koncepcja okładek. Uważam, że są świetne i bardzo podoba mi się ich spójność. Nie dość, że od razu widać, do jakiej serii należą poszczególne części, to jeszcze wiadomo, czego się spodziewać po "wnętrzu".

Podsumowując, Zwiadowcy utrzymują równy, wysoki poziom, chociaż przyznaję, że Ziemia skuta lodem zalicza lekki spadek względem Płonącego mostu. Na szczęście Flanagan rozpoczął przynajmniej dwa bardzo ciekawe wątki i jestem przekonana, że w czwartej części znacząco je rozwinie. Ale żeby nie być gołosłowną, dam Wam znać, jak już przeczytam :)

---

*Wyjaśni mi ktoś, skąd tu te wielkie litery? Według mnie nie mają żadnego uzasadnienia, więc w kolejnych fragmentach będę pisać małymi.

---
Książkę przeczytałam w ramach wyzwań:
Łów Słów
Czytam Fantastykę
Wyzwanie czytelnicze, kategoria: miejsce