Zwiadowcy, John Flanagan - początek przygody

Co jakiś czas lubię przeczytać lekką, niezobowiązującą młodzieżówkę, nawet dla tych młodszych czytelników. Moim absolutnym mistrzem w tej dziedzinie jest Brandon Mull, który pisze genialne książki. Jednak nie można się ograniczać (tzn. można, ale po co?), więc uznałam, że warto sięgnąć po coś nowego. Wielokrotnie słyszałam słowa uznania dla Johna Flanagana i czytałam pełne zachwytu recenzje Zwiadowców, więc zabrałam się za czytanie pierwszego tomu.

Główny bohater Will wychowuje się w zamkowym sierocińcu. O swoich rodzicach wie jedynie tyle, że matka zmarła przy porodzie, a ojciec bohatersko walczył podczas wojny. Jako że skończył 15 lat, nadszedł dla niego Dzień Wyboru. Oznacza to, że może zdecydować o swojej przyszłości, prosząc jednego z Mistrzów o możliwość nauki pod jego czujnym okiem. Will chce zostać rycerzem, jednak drobna sylwetka może zniweczyć jego marzenia. Co gorsza, najwyraźniej zainteresował się nim Halt - tajemniczy zwiadowca. Co z tego wyniknie nie problem zgadnąć, biorąc pod uwagę nazwę serii, ale to dopiero początek zabawy :)

Na drugim planie rozwija się historia Horace'a - kolegi z sierocińca, który zgodnie ze swoim pragnieniem trafia do Szkoły Rycerskiej. Mimo że wśród rówieśników wiódł prym i niejednokrotnie sprał Willa, w koszarach sam staje się ofiarą. Muszę przyznać, że z przyjemnością śledziłam jego wątek, ponieważ zestawienie marzeń z rzeczywistością było dla niego bardzo ciężkim przeżyciem. I jako jedyna postać w książce nie jest tak jednoznaczny, jak mogłoby się wydawać.

Zwiadowcy. Ruiny Gorlanu to typowa książka dla dzieci w wieku 11-13 lat. Mimo że główny bohater jest nieco starszy, to młodzież bez problemu utożsami się z tym ciekawskim chłopakiem, któremu buzia się nie zamyka. Will jest w gorącej wodzie kąpany i często mówi, zanim pomyśli. To często prowadzi do różnych wpadek lub potyczek słownych z mistrzem, więc na twarzy czytelnika może pojawić się niejeden cień uśmiechu. Niecierpliwość Willa jest jednak doskonałym zabiegiem autora, który wykorzystuje jego ciągłe pytania, aby w prosty sposób wprowadzać nowe elementy i wyjaśniać czytelnikowi prawidła rządzące światem. Jedynym minusem Willa jest to, że jest zbyt zdolny. Za szybko uczy się umiejętności, które są rzadkością w reszcie królestwa.

Postaci są dość jednowymiarowe i wręcz stereotypowe (może poza Horacem, chociaż nawet on na początku jest jednym wielkim stereotypem). Składają się z kilku cech, które determinują ich osobowość oraz pragnienia. Na przykład Jenny, koleżanka Willa, jest pulchniutka, bardzo radosna i wygadana, więc poprosiła o możliwość szkolenia u zamkowego kuchmistrza. Z kolei Alyss jest wysoka, smukła, zawsze opanowana, z nienagannymi manierami, istna dyplomatka - i właśnie tego zawodu postanowiła się uczyć. Flanagan nie zostawia miejsca na domysły lub własną interpretację. Wszystko jest proste i tak oczywiste, że aż chwilami staje się trochę prymitywne. Mimo to w literaturze dziecięco-młodzieżowej jestem w stanie to przełknąć.

Chociaż w tym miejscu warto zwrócić uwagę na barona Aralda, który jest najlepiej napisaną postacią w książce. Człowiek, którego największym zmartwieniem jest to, że nikt nie śmieje się z jego żartów, ponieważ nie wypada śmiać się ze swojego pana. Jaka tragedia!

"- A przecież nie jesteś wrogiem naszego królestwa, prawda, Willu?

- Nie, panie! - zawołał przerażony chłopak, a baron znów westchnął. To okropne, jak wielu ludzi nie było w stanie pojąć, kiedy żartuje. Niestety, jako pan na zamku, budził aż przesadny respekt i każde jego słowo traktowano ze śmiertelną powagą."*

Świat wymyślony przez Flanagana ma potencjał i mam nadzieję, że w kolejnych częściach dobrze go rozwinie. Autor nie boi się tworzyć nowych ras, a potwory pojawiające się na kartach powieści mogą wzbudzać niepokój. Mimo to nie powinny straszyć po nocach młodszej grupy czytelników. 

Ruiny Gorlanu traktuję jako wstęp do dalszych wydarzeń fabularnych, ponieważ na całą serię składa się kilkanaście stosunkowo cienkich książek. Nie ma więc sensu oczekiwać po pierwszym tomie wielkich odkryć. Ot, historia jakich wiele: Will jest sierotą, której życie z dnia na dzień się zmienia. Odnajduje mentora, który uczy go nowych, fascynujących lub przeraźliwie nudnych, rzeczy i poddaje kolejnym próbom. Akcji i fabuły w tym w sumie niewiele, raptem trzy fragmenty były naprawdę godne uwagi. I w sumie na tych trzech akcjach opiera się cała książka. Większość scen albo prowadzi do tych wydarzeń, albo jest ich płynnym następstwem. Nie ma tu zbyt wiele miejsca na niedopowiedzenia i tajemnice, jednak to nie oznacza, że Ruiny Gorlanu są złą książką. Gdyby tak było, nie sięgnęłabym od razu po drugi tom :) Poza tym znów należy wziąć poprawkę na to, że to literatura dla młodszego czytelnika, któremu niektóre rzeczy po prostu trzeba wytłumaczyć. Może dlatego historia sprawia wrażenie w dużej mierze przegadanej.

Jest tylko jedna rzecz, nad którą nie mogę przejść do porządku dziennego. W sumie nie wiem, czy to wina pisarza, tłumacza, redaktora, korektora czy wszystkich jednocześnie, ale ludzie, proszę! Galop nie jest szybszy od cwału. To nie była jednorazowa wpadka, ponieważ konsekwentnie galop pojawiał się jako najszybszy chód konia. Co gorsza przy ostatniej tego typu sytuacji można odnieść wrażenie, że cwał został pomylony z... kłusem. A w tej sytuacji to już zupełnie opadły mi ręce i nie wierzyłam w to, co czytam. Sama nie jestem znawcą koni, ale nie wydaje mi się szczególnie trudne sprawdzenie rodzajów chodu i odpowiednie ich dopasowanie.

Mimo to książkę uważam za bardzo przyjemną, lekką i w sam raz na odsapnięcie po jakichś trudniejszych lub męczących powieściach. Tym bardziej, że bez problemu można przeczytać jeden tom lub od razu zabrać się za 2-3, aby stworzyć z tego "pełnoprawną" powieść. Tak naprawdę Ruiny Gorlanu to historia o przyjaźni, dorastaniu i podejmowaniu decyzji, które wpływają na całe późniejsze życie. A wszystko to w klimacie fascynującego świata zwiadowców - najbardziej tajemniczych ludzi w królestwie. Jestem na TAK dla tego typu literatury i myślę, że niejednemu czytelnikowi Zwiadowcy również przypadną do gustu.

---

* Fragment pochodzi z książki Zwiadowcy. Ruiny Gorlanu autorstwa Johna Flanagana.

---

Książkę przeczytałam w ramach wyzwań:

Czytam Fantastykę

Wyzwanie czytelnicze, kategoria: miejsce