#2 Zwiadowcy. Płonący most, John Flanagan

Płonący most to drugi tom Zwiadowców autorstwa Johna Flanagana (tu możecie przeczytać o moich wrażeniach odnośnie do Ruin Gorlanu) i jest dokładnie tym, czego się spodziewałam. Fabuła nabrała tempa i po dość rozwlekłym wstępie z pierwszej części tutaj nie można narzekać na nudę. Akcja goni akcję, a wszystko jest przemyślane i logiczne.

Gilan, Will i Horace wyruszają do Celtii z poselstwem. Chcą wymóc na władcy Celtów respektowanie traktatu pokojowego i wspomożenie króla Duncana w walce z Morgarathem. Niestety bardzo szybko podróż kończy się fiaskiem. W pobliżu granicy nie widać żadnego tubylca, zupełnie jakby wszystkich wymiotła jakaś tajemnicza zaraza. Wydaje się, że uciekali w pośpiechu, zostawiając większość swojego dobytku, ale co ich do tego skłoniło?

Flanagan wysoko zawiesił sobie poprzeczkę, ponieważ druga część ani na moment nie zwalnia. Akcja jest bardzo dynamiczna i wierzę, że młodszego czytelnika trzyma w napięciu. Opisy są bardzo dobrze wyważone: intrygują, wzbudzają emocje, może nawet wywołują niepokój, a przy tym nie straszą (oczywiście znów patrząc z perspektywy młodzieży). 

Jeśli chodzi o samą fabułę, jestem zachwycona. Właśnie coś takiego chciałam zobaczyć w pierwszym tomie i ostatecznie tego spodziewałam się po drugim. Akcja rozgrywa się na kilku płaszczyznach, a każdy bohater jest zmuszony do podjęcia decyzji, która znacząco wpłynie na jego życie. Jest czas na planowanie i skradanie oraz czas na walkę i bitwę. Dla mnie bomba! No i tym razem książka kończy się w idealnym miejscu. Wręcz narzuca sięgnięcie po kolejny tom, żeby poznać dalsze losy bohaterów. To utwierdza mnie w przekonaniu, że Zwiadowców warto czytać parami. Nieparzysty tom jest "wprowadzeniem" w fabułę, która rozkręca się w części parzystej (w sumie już przeczytałam trzeci tom i mogę potwierdzić, że schemat się sprawdza).

Cieszę się, że autor zdecydował się dodać do grona bohaterów szesnastoletnią dziewczynę, ponieważ poza dwiema mocno zaniedbanymi koleżankami Willa, w Zwiadowcach nie ma sensownej żeńskiej postaci. Evanlyn, którą "panowie" spotykają podczas swojej misji, ma wszelkie zadatki na dobrą, chociaż, podobnie jak Will i Horace, zbyt wybitną, bohaterkę (mam wrażenie, że to jedyna rzecz, nad którą nie mogę przejść do porządku dziennego - postaci są wyidealizowane do granic możliwości).

Dla odmiany żałuję, że w tej części jest tak mało Halta i Aralda, ponieważ bardzo lubię tych panów. Na szczęście przepychanki słowne pomiędzy Willem i Horacem a Gilanem skutecznie wywołują uśmiech na mojej twarzy, dzięki czemu (trochę) zapomniałam o dowcipnym baronie. Teksty, którymi się przerzucają, są zabawne i doskonale spełniają swoją rozrywkową rolę.

Mam tylko jeden, ale za to bardzo duży zarzut do autora. Spoilery w tytułach? SERIO?! Wiem, że prawdopodobnie wiele osób nie odnajdzie sensu tytułu po kilku pierwszych stronach, ale po co ryzykować? Po samym tytule można się domyślić, że jest jakiś most i będzie płonął. A jeśli ktoś spojrzy na tytuły kolejnych części, to nagle okaże się, że może się domyślić kilku dodatkowych rzeczy dotyczących fabuły lub postaci, o których na tym etapie historii nie powinien mieć najmniejszego choćby pojęcia, ponieważ mogą zepsuć mu przyjemność z czytania. Ja jestem dziwna i lubię spoilery, więc nijak mi to nie przeszkadza, ale nie wątpię, że innych może to razić. Nauczyłam się już, że nie warto czytać opisów z czwartej strony okładki lub ze skrzydełek, ale żeby nie czytać tytułu, to już lekka przesada...

Przepraszam, znalazłam jeszcze jeden minus. Przez to ciągłe tłumaczenie czytelnikowi poszczególnych zachowań bohaterów okazuje się, że czasami z super inteligentnych chłopaków Will i Horace zmieniają się w dwóch półgłówków, którzy (żeby to jakoś zobrazować) dyskutują o pierwszej zasadzie dynamiki Newtona, a potem pytają się Gilana ile to jest dwa plus dwa i czy dobrze im się wydaje, że cztery. Trochę brakuje tu spójności, ale zauważyłam, że jestem w stanie bardzo dużo wybaczyć tej serii i wytłumaczyć to sobie chęcią jasnego przekazywania treści. W końcu to książka dla dzieci, a nie takich starych wyjadaczy jak ja, prawda? Więc jeśli chcę ją czytać, to z lekkim przymrużeniem oka dla niektórych rozwiązań.

Będzie krótko, ponieważ cała recenzja aż krzyczy, że zdecydowanie polecam Płonący most. Jeśli macie ochotę na naprawdę lekkie i przyjemne, ale nie infantylne (chyba się powtarzam...) fantasy w bardzo dobrym wydaniu, to Zwiadowcy są dla Was. Seria Flanagana całkowicie mnie urzekła i z chęcią poznam dalsze losy bohaterów :)

---

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Czytam Fantastykę.